Het hoofddoel van onze reis door Noorwegen is deze zesdaagse trektocht door het nationaal park Jotunheimen. Gedurende zes dagen trekken we met zware rugzakken door afgelegen gebieden, voorzien van kampeerspullen en gedroogd voedsel. Dit is onze eerste trektocht van meer dan twee dagen, goed voor 100 km wandelplezier.
Klik hier voor een overzicht van de reis.
Route dag 1: Gjendebu – Leirvassbu
Afstand: 21 km
Hoogteverschil omlaag: 285 meters, omhoog: 690 meters
Weer: bewolkt
Overnachting: Wildkamperen aan de voet van het meer Leirvatnet, Leirvassbu
Om kwart voor acht moeten de we de boot halen die ons over het lange Gjende-meer naar Gjendebu brengt waar we de eerste dag van de trekking aanvatten. De boot is koud en zit vol stoere Noren.
Onze rugzakken – gevuld met kampeerspullen en proviand voor 6 dagen – wegen een ton en de eerste kilometers gaan dan ook langzaam. We starten tussen een begroeid landschap tussen de struiken van het Storadal en volgen de Storae-rivier.
Na een gestage klim komen we in een kaler landschap terecht. We komen aan het Langvatnet meer toe en begrijp al gauw waar dit meer z’n naam vandaan haalt: de tocht langs het meer duurt precies eeuwen!
Na enkele uren heeft iedereen zo ongeveer door dat het een loodzware toch wordt. Deze hike is meteen ook bij de langste van heel de week en na het checken van de kaart moeten we tot onze grote spijt vaststellen dat we nog nergens zijn.
We passeren enkele ongeïnteresseerde koeien en een handvol mensen (die ons niet echt konden geruststellen over de nog af te leggen afstand) en nemen een pauze bij een riviertje. We drinken vers rivierwater en observeren gefascineerd de prachtige natuur.
Anderen onder ons verzorgen pijnlijke knieën en reeds enkele blijnen.
We steken enkele rivieren over en zijn blij dat we toch een paar wandelstokken voorzien hebben.
Dan gaat het steil bergop over een bergkam en nadien wordt het niet veel beter: stenen, stenen en stenen. Gelukkig zijn de rode T’s die ons de weg leiden goed zichtbaar, want van een pad is hier geen sprake. Ondertussen hebben we door dat we onszelf en de route misschien een beetje overschat hebben.
Na de zoveelste stenenberg en een wel erg zware klim zien we het even niet meer zitten. Maar dan plots zien we in de verre verte (die nog veel verder bleek te zijn) de hut van Leirvassbu liggen.
We dalen vol goede moed via de rotsblokken tot in het dal. Het is een gevaarlijke helling en we moeten goed opletten waar we onze voeten plaatsen.
Op een halve kilometer voor de hut stoppen we en met onze laatste krachten slaan we onze tentjes op aan de rand van een ijskoud meer, Leirvatnet. Aanvankelijk zouden we voorbij het meer overnachten, maar dat halen we echt niet meer. We zetten de tenten op en eten meteen onze meest zware voedingswaren op, zodat de rugzak morgen toch al iets lichter is.
Sommigen doen een laatste effort en lopen even naar de hut, anderen proberen de afwas te doen in het gletsjermeer.
Zonder veel woorden kruipen we – met muts op en jas aan – in de slaapzak. We houden ons hart al vast voor de komende dagen!
Route dag 2: Leirvassbu – Spiterstulen
Afstand: 15 km
Hoogteverschil omlaag: 415 meters, omhoog: 130 meters
Weer: afwisselend zonnig en bewolkt
Overnachting: camping bij de hut van Spiterstulen
Na de zware tocht van gisteren, besluiten we om vroeg op te staan en niet te lang te treuzelen alvorens verder te trekken. Gelukkig schijnt de zon en kunnen we na een stevig ontbijt de tenten vlot afbreken en vertrekken. We laten Filip met zijn kniekwetsuur achter. Hij zal proberen al liftend weg te geraken en we spreken af om elkaar in Spiterstulen of anders op het einde van de tocht terug te zien.
Het eerste stukje van de tocht gaat helemaal rond het Leirvatnet meer tot aan de overkant van waar we de nacht doorbrachten.
We passeren de hut van Leirvassbu en vervolgen de weg tussen de grote rotsblokken langs het meer. Het vraagt nogal wat evenwicht om met de zware rugzakken van rots tot rots te klauteren. De wandelstokken hangen meer in de weg dan wat anders.
Al gauw laten we het Leirvatnet-meer met de rotsblokken achter ons en bereiken we een aantal kleinere meertjes. Als we achterom kijken hebben we een prachtig uitzicht over de Kyrkja-bergtop.
Na een korte klim kijken we uit over de Visdalen-vallei. Aan de rechterzijde hebben we een prachtig uitzicht over de gletsjertong van de Visbreen.
We dalen af tot aan de rivier die we moeten oversteken. We zoeken een oversteekplaats waar de rivier niet te hoog komt en zoeken goede stenen om op over te steken. Gelukkig lukt dat zonder de voetjes nat te maken. Oef! Hier komen de wandelstokken uiteraard wel van pas.
Na de oversteek volgen we de rivier doorheen de vallei. Het pad ligt er relatief goed bij en er zijn niet te veel hoogtemeters te overwinnen. We nemen een korte lunchpauze en stappen dan verder richting Spiterstulen. De zon is teruggekomen, en dat maakt het stappen een pak leuker.
We volgen het pad, steeds recht door en moeten af en toe een gletsjerstroom oversteken. Na enkele kleinere stroompjes, steken we de Hällstuguåen over via de zomerbrug.
We zijn al meerdere uren aan het stappen en worden stilaan moe. Wanneer we doodop een zoveelste steen ontwijken, zien we in de verte de hut van Spiterstulen en zijn we opgelucht: we zijn er al! Of niet…. het lijkt wel uren te duren vooraleer we echt toekomen aan de hut.
Na aankomst rusten we even uit, zetten we de tenten op aan de overkant van de rivier en haasten we ons naar de sauna en het zwembad van de hut. Na twee dagen stappen met zware rugzakken is dit een heerlijke ontspanning!
Na het zwemmen verzorgen we de blaren (Karlien heeft een kanjer van een blaar op haar voetzoel, de foto’s besparen we u) en koken we allen onze avondmaaltijd in het schuilhutje van de camping (voor ons een mislukte oplospuree met parmesaan en zwanworsten, bah!).We zoeken de gezelligheid van de hut op, waar een lokale gids uitleg geeft over de beklimming van de Galdhoppigen. Sommigen onder ons zien de beklimming niet zitten en schrijven zich nog snel in voor een gletsjertocht. Wanneer we in de warme slaapzakken kruipen besluiten we dat deze tweede dag al bij al veel beter meeviel dan de eerste wandeldag.
Route dag 3: Spiterstulen – Svellnosbreen – Spiterstulen
Afstand: 10 km
Hoogteverschil omlaag: 600 meters, omhoog: 600 meters
Weer: mistig en ijskoud
Overnachting: camping bij de hut van Spiterstulen
Vandaag staat de beklimming van de Galdhoppigen (2469 m) op het programma (zie verder). Door de zware eerste twee trekdagen, besluiten Karen en ik om van de beklimming af te zien. Ter vervanging schrijven we ons in de Spiterstulen hut in voor een glestjertocht: “family-friendly: steady but not fast”. Een rustige wandeldag dus. Maar dat blijkt dan buiten die Noren gerekend. Wat zij “easy en family-friendly” noemen, zou bij ons “avontuurlijke gletsjertocht, niet voor watjes” heten.
Aan de tenten nemen we afscheid van de overige vrienden die vertrekken voor de beklimming van de Galdhoppigen, terwijl wij ons klaarmaken voor ons eigen avontuur. We verzamelen bij de gidsen aan de hut en vertrekken met een tiental andere mensen zuidwaarts door de Visdalen-vallei. Na een kleine kilometer klimmen we uit de vallei en krijg ik het al wat moeilijk om de gids bij te benen.
De weg wordt steeds steiler en eindigt in een stevige klim tot aan de voet van de gletsjer. En met stevig bedoel ik echt wel stevig: de helling is zo steil en smal dat ik me van rots tot rots een weg baan, puffend en zuchtend. Helemaal uitgeput kom ik als laatste toe aan de gletsjer (we zullen het maar op de bloedarmoede steken…). De gids en enkele moedige wandeleraars hebben ondertussen al een duik genomen in het ijskoude gletsjermeertje.
We doen de krampons rond onze schoenen en worden in kolonne vastgebonden aan het veiligheidstouw. De gidsen geven wat basisadvies voor het veilig betreden van een gletsjer. Het veiligheidstouw waarmee we allen verbonden zijn, mag niet te strak en niet te los hangen om te vermijden dat we, wanneer we in een crevasse zouden vallen, iedereen zouden meesleuren in de val. Als het touw goed hangt zou je voorganger of de persoon achter je in principe je val moeten breken. Mmmhh….
De eerste stappen op de gletsjer voelen vreemd aan: het lijkt wel alsof we op een supersteile schaatsbaan stappen. Dankzij de crampons glijden we niet uit, maar het is een vreemde ervaring om op crampons te vertrouwen terwijl je het gevoel hebt dat je elk moment kunt uitglijden tot in het dal….
Het is ijskoud op de gletsjer (duh!) en we gaan maar traagjes vooruit omdat de gids bij elke stap het ijs moet checken met z’n pikkel. Op bepaalde momenten is het doodeng : links en rechts een afgrond van tientallen meters diep en enkel een steil ijzige rand waar net een voet op past….Ondertussen horen we in de verre verte een stuk gletsjer naar beneden donderen en ik bedenk dat wij ook elk moment met gletsjer en al weg kunnen zakken… op zo’n moment heb je toch niet veel aan het veiligheidstouw!? Ik mag er niet aan denken….
Iets verder moeten we over een crevasse springen met slechts een erg klein stukje om op te landen met daar achter nog een afgrond. Eén stap te ver en je hangt boven de crevasse… brrrr….
De gletsjer krijgt steeds meer reliëf en we begeven ons midden in de blauwe ijsformaties. Met hulp van een touw en het verticaal plaatsen van de crampons klimmen we over een ijsmuur heen. Gelukkig krijgen we wat hulp van de gids!
Na een spannende tocht op de gletsjer starten we aan de afdaling, alweer een vreemde gewaarwording om recht naar beneden te staan en stevige stappen te zetten zonder uit te glijden op de spekgladde ondergrond. We beginnen het gletsjerwandelen onder de knie te hebben!
Nadat we veilig van de gletsjer geraakt zijn, besluiten we dat het één van de engste tochten was die we ooit gedaan hebben en we beloven onszelf dat we nooit nog een voet op een gletsjer zetten (een belofte die ondertussen al gebroken is…). Stiekem zijn we wel trots dat we een gletsjer beklommen hebben!
De terugtocht naar Spiterstulen gaat vlotjes en eenmaal bij de hut vinden we de anderen terug en vertellen we over onze avonturen bij een heerlijke maaltijd in de hut. Mjam!
Route dag 3: Spiterstulen – Galdhoppigen – Spiterstulen
Afstand: 11 km
Hoogteverschil omlaag: 1525 meters, omhoog: 1525 meters
Weer: mistig en ijskoud
Overnachting: camping bij de hut van Spiterstulen
Met een uitgedund groepje – voor de gelegenheid het expeditieteam genoemd – maken we ons klaar voor de beklimming van de hoogste berg van Noorwegen: de Galdhoppigen. Met zijn 2372m hoogte staan we voor een klus van 1400 hoogtemeters over een afstand van een goede 5km. Recht omhoog dus. De mist en regen houdt ons niet tegen en algauw zeggen we vaarwel tegen de thuisblijvers -aka gletsjerwandelaars-, zetten we het verstand op nul en beginnen we meters te malen.
Het pad gaat steil omhoog, eerst door lage vegetatie maar wat verder zijn er enkel nog stenen en mos. Al gauw zien we de hut in het dal liggen, maar voor ons wordt alles steeds mistiger.
Hoe hoger we geraken, hoe guurder het weer wordt. Sneeuwregen slaat ons in het gezicht en verkleumt ons lichaam. Een uitgebreide lunchpauze nemen zit er vandaag niet in.
Vooraleer we op de echte top geraken, moeten we eerst twee 2000m-pieken over. De eerste, Svellnosi, doemt op. Links en rechts van ons zien we het verschil tussen de gletsjer en mist niet meer.
Op goed geluk en met een minimale zichtbaarheid banen we ons een weg omhoog. Af en toe passeren we een vertwijfelde hiker die zich wellicht net als ons afvraagt of verder gaan een goede optie is. We laten ons echter niet van de wijs brengen en geraken ook over de tweede top, de Keilhaus Top.
Vanaf daar wordt het wel heel erg moeilijk om de rode T-markeringen te vinden en zijn we plots de weg kwijt. Rondom ons verschijnen enkele andere wandelaars en samen gaan we op zoek naar het pad. De optie rechtdoor lijkt dwars over een onstabiel sneeuwvlak te leiden en schrikt ons af. Sommige wandelaars proberen rondom te gaan, langs smalle rotswanden, maar dat lijkt ons een erg gevaarlijke opdracht. Uiteindelijk beslissen we toch over het sneeuwveld te lopen en komen we wat later uit aan de top waar ook een kleine, bedampte hut staat. Van een belonend uitzicht is er absoluut geen sprake, dus we moeten het doen met de fysieke voldoening.
We strompelen de vochtige hut binnen en proberen ons toch een beetje op te warmen en op te drogen vooraleer we de afdaling aanvatten. Onze handen en voeten zijn ondertussen ijsklompen geworden en we rillen er op los. Na enkele minuten afdalen, is ons lichaam echter opnieuw warm van de inspanning en zo komen we een paar uur uren later veilig en wel terug in het dal.
Wat later in de reis horen we dat een vriend dezelfde beklimming de dag nadien had aangedurfd. Hij had prachtig weer en een subliem vista over Jotunheimen. Can’t have ‘em all…
Route dag 4: Spiterstulen – Glitterheim (rond de Glittertind)
Afstand: 20 km
Hoogteverschil omlaag: 610 meter, omhoog: 925 meter
Weer: zonnig
Overnachting: wildkamperen aan een meertje voorbij de hut van Glitterheim
We staan (alweer) vroeg op en vertrekken na een trekkersontbijt voor wat een lange dag zal worden. We stappen via de autoweg weg van de hut tot het pad dat ons naar boven leidt. We starten de dag meteen met een stevige klim uit het dal. Het pad is steil en wanneer we boven zijn nemen we even de tijd om terug op adem te komen.
We hebben een prachtig uitzicht over Visdalen en zien in de verte de hut van Spiterstulen, waar we net vandaan komen. Plots zien we op enkele meters van ons een kudde elanden! Een foto kunnen we net niet trekken, maar Karen heeft het gefilmd en dus is het op deze videomontage wel te zien.
We volgen het pad verder, tot we aan de splitsing komen waar de weg over de Glittertind begint. Ulrike en Wim besluiten de top de beklimmen (zie verder), en wij verkiezen de gemakkelijkere route omheen de bergtop. We nemen “afscheid” en wandelen verder door het dal.
Vandaag hebben Karen en ik besloten om op een erg rustig tempo te wandelen zodat we ten volle kunnen genieten van de omgeving: lange pauze’s, veel foto’s en gewoon geen haast. We blijven algauw een eind achter op de rest, maar dat vinden we niet erg. We halen hen in tijdens hun lunchpauze en nemen zelf bij onze lunchpauze de tijd om onze kleren te wassen in een riviertje. Het is schoon weer en dus hangen we ons ondergoed op de rugzak om te drogen.
Het pad heeft steeds meer weg van een maanlandschap bezaaid met stenen. Overal waar we kijken rondom ons zien we stenen. Bij elke stap die we zetten zien we stenen. Grote stenen, kleine stenen, wankele stenen,…
Na nog een pauze komen we langs drie kleine meertjes. De stenen zijn hier rotsblokken geworden en we hebben moeite om het pad te vinden. We volgen de oever van de meertjes maar sukkelen bij het klauteren over de mega grote rotsen. Het is even zoeken om rotsblokken te vinden waar we veilig over kunnen zonder door het water te moeten.
Wanneer we de meertjes achter ons laten, klimmen we uit dit dal en krijgen we het volgende dal te zien. De weg leidt ons naar beneden, langs een kronkelig pad, over de stenen heen. Het is steil maar we zien in de verte dat het terrein weer vlakker en groener wordt (lees: minder rotsen). Als we achterom kijken zijn we blij dat we zonder accidenten de helling afgeraakt zijn.
We stappen verder tot aan de rivier in het dal. De weg is hier veel gemakkelijker en we zijn blij dat we wat sneller vooruit kunnen, want we hebben tot nu wel getreuzeld en zien de anderen niet meer in de verte voor ons.
Eenmaal aan de rivier gekomen is er een goed begaanbaar pad. Oef. We genieten van de omgeving en het prachtige weer en worden alweer verrast door wild: een hert deze keer.
We vervolgen onze weg, tot we eindelijk aan de hut van Glitterheim toekomen. De anderen zijn al lang voor ons toegekomen. Zelfs Ulrike en Wim die over de Glittertind zijn gegaan, zijn al twee uur geleden toegekomen. Maar hé, we hebben onze tijd genomen en hebben echt genoten van deze tocht!
Tesamen stappen we nog wat verder voorbij de hut, tot we aan een leuk meertje komen waar we onze tenten opslaan. We koken een noedelsoep met algen en kruipen nadien in bed.
Route dag 4: Spiterstulen – Glitterheim (via Glittertind)
Afstand: 19 km
Hoogteverschil omlaag: 1144 meters, omhoog: 1435 meters
Weer: zonnig
Overnachting: wildkamperen aan een meertje voorbij de hut van Glitterheim
Tijd om Spiterstulen te verlaten. We plooien ons tentje op en vertrekken richting Glitterheim. Vandaag staat – voor wie het nog ziet zitten – de Glittertind op het programma. Glittertinden is de tweede hoogste berg van Noorwegen (2464m), maar wel een fotogeniekere versie van zijn grotere broer. De top bestaat namelijk uit een schuin hellende ijskap.
Na een pittige kuitenbijter door wat lage vegetatie moeten we algauw kiezen of we over, dan wel om de berg heen hiken. Ik had me voorgenomen de volledige trekking te lopen zoals gepland, maar wil toch bijna kiezen voor the easy way omdat mijn benen redelijk op zijn. Maar dan passeert er een knullig rendier wat voor een prettig zicht zorgt en zie ik dit als een teken om toch door te bijten. Samen met Wim besluit ik om toch de berg te beklimmen.
We zeggen salut en tot straks tegen de rest van de groep die rond de berg zal wandelen en gaan er met ons tweeën vandoor aan een hels tempo. Op dat moment weet ik nog niet dat Wim de helft van zijn zware rugzak heeft overgeladen in die van zijn vriendin. Ik daarentegen loop met volle gewicht. Wim heeft deze beklimming vorig jaar al gedaan en weet wat ons te wachten staat. Hij vreest voor de doorwading waarbij hij toen in de rivier is gevallen, ik hou mijn hart al vast voor de steile helling.
De rivier levert ons geen problemen op en ik lach nog een laatste keer met de valpartij van vorig jaar. Dan wordt het menens wanneer een muur van steenpuin voor ons opduikt.
We beginnen zonder al te veel na te denken aan de klim, maar ik krijg al snel evenwichtsproblemen omwille van mijn zware rugzak. Wim klautert voorop en vraagt af en toe of het nog gaat. Wat een vraag, na elke loodzware helling duikt de volgende loodzware helling op. Na die loodzware helling is daar alweer de volgende. Ik ben kwaad op mijn lichaam en scheld het in actie. Mijn ogen beginnen te zweten.
Maar dan plots duikt de top op, gehuld in een prachtig witte sneeuwlaag. We zijn bijna op de top en zitten tot aan onze enkels in de koude sneeuw. We merken op dat het een prachtige dag is en kunnen kilometers ver voor ons uitkijken. Op de top open ik mijn blikje Cola dat ik heb opgespaard en mijn ogen gaan precies weer even zweten. Wat een prachtig moment (dat helaas niet op foto staat want het fototoestel wou maar niet werken).
We beginnen zonder al te veel na te denken aan de klim, maar ik krijg al snel evenwichtsproblemen omwille van mijn zware rugzak. Wim klautert voorop en vraagt af en toe of het nog gaat. Wat een vraag, na elke loodzware helling duikt de volgende loodzware helling op. Na die loodzware helling is daar alweer de volgende. Ik ben kwaad op mijn lichaam en scheld het in actie. Mijn ogen beginnen te zweten.
Maar dan plots duikt de top op, gehuld in een prachtig witte sneeuwlaag. We zijn bijna op de top en zitten tot aan onze enkels in de koude sneeuw. We merken op dat het een prachtige dag is en kunnen kilometers ver voor ons uitkijken. Op de top open ik mijn blikje Cola dat ik heb opgespaard en mijn ogen gaan precies weer even zweten. Wat een prachtig moment (dat helaas niet op foto staat want het fototoestel wou maar niet werken).
De afdaling gaat erg vlot, maar we moeten opletten om niet te struikelen. In de verre verte zien we de hut liggen waar we onze vrienden zullen terugzien en we bereiden onze stoere verhalen al voor. Aangekomen in de hut zijn onze vrienden echter niet te bespeuren. We vragen even rond aan de weinige gasten, maar die hebben geen troepje Belgen gespot.
Dan zetten we ons maar in de zon en wachten we op hun komst. Wim vertelt langs zijn neus weg dat hij maar met een dagrugzakje heeft gelopen. Na meer dan anderhalf uur zien we ze dan toch aankomen, de slakjes. Zij hebben er een rustig dagje van gemaakt. Elk zijn plezier, maar wij weten wel beter.
Route dag 5: Glitterheim – Memurubu
Afstand: 21 km
Hoogteverschil omlaag: 962 meters, omhoog: 599 meters
Weer: regen, regen en nog eens regen
Overnachting: Hut van Memurubu
Samen met de eerste trekdag, is dit de langste dag van onze trektocht. We zijn niet vergeten hoe zwaar en vermoeiend de eerste dag was, dus starten we vandaag in spanning: halen we ons doel vandaag wel? Om zeker geen tijd te verliezen staan we extra vroeg op en treuzelen we niet te lang voor het ontbijt. Het weer zit toch niet mee, dus reden te meer om snel te vertrekken.
We verlaten de omgeving van Glitterheim en steken de brede Veo rivier over via de zomerbrug. Er volgt een lange, gestage klim uit het dal. We hebben veel energie en houden een hoog tempo. Als we op het hoogste punt staan, kunnen we helaas niet genieten van een mooi uitzicht: er hangen lage wolken en het begint te regenen.
We dalen in de richting van het grote Russvatnet meer, en nemen de lange, hoge hangbrug boven de Blåsjönnåe rivier.
Wanneer we eenmaal aan de oever van het Russvatnet meer gekomen zijn, volgen we het pad langs het meer. We moeten meermaals over stroompjes heen, soms met een brug, maar meestal via de beschikbare (stap)stenen. Het is zoeken naar een gemakkelijk weg, zonder al te veel water en modder. Een echte lunchpauze zit er niet in omwille van de steeds aanhoudende regen.
We moeten over een paar schamele brugjes, waaronder één met slechts een smalle balk over een kolkende rivier (te bewonderen in dit filmpje): een hele evenwichtsoefening!
Na wat een eeuwigheid lijkt te duren, laten we het meer achter ons en beginnen we aan een volgende steile beklimming om het dal uit te komen. Het einde van de helling valt ons zwaar, omwille van losse stenen en de hellingsgraad. We zijn moe en geraken moeizaam boven. Uiteindelijk komen we tot de splitsing die naar de Besseggen leidt. Op deze plaats zullen we de volgende dag terug komen om dan de weg naar Besseggen te kiezen. De foto hieronder toont dezelfde plaats, eenmaal met het slechte weer van vandaag en vervolgens met het prachtige weer de volgende dag.
We nemen de weg naar Memurubu en dalen richting de hut. De regen is nog geen seconde gestopt, integendeel. Onze jassen en regenbroeken zijn doorweekt, en de soft cell van Ulrike begint water door te laten. Gelukkig is de hut in zicht. We dalen verder over de gladde stenen en de schuivende modder tot we eindelijk, na vele uren stappen bij de hut toekomen.
Er valt geen enkel tentje te bespeuren en de regen valt nog steeds met bakken uit de lucht. De meesten onder ons besluiten om toch maar een droog plekje in de hut te bemachtigen. We laten ons gaan en genieten van een warme maaltijd in de hut: ballekes met patatjes! Onze kleren en schoenen laten we drogen in de droogkamer van de hut en we kruipen in het zachte bed (met matras!).
Route dag 6: Memurubu – Besseggen – Gjendesheim
Afstand: 13,4 km
Hoogteverschil omlaag: 1178 meters, omhoog: 1144 meters
Weer: zonnig
Overnachting: kamperen aan de Krossbu hut
De laatste dag van onze zesdaagse trektocht breekt aan. Na een verkwikkende nacht en ditto ontbijt (!!!) merken we dat onze kleren niet helemaal droog zijn geraakt na de natte tocht van gisteren. Maar vandaag lijkt een zonnige dag te worden en we maken ons klaar om de meest bekende tocht van Jotunheimen aan te vatten.
Een aantal onder ons zijn te stram van de voorbije dagen en kiezen om de ferry richting Gjendesheim te nemen, we geven hen onze rugzak mee. Ze hebben ongelijk want de route over de Bessegen is opnieuw een hoogtepunt, ondanks de vele dagjesstappers die net als wij de befaamde hike op hun palmares willen schrijven.
Samen met de vele anderen klimmen we ons een weg naar boven. Het pad vereist soms echt klauterwerk en is niet bepaald geschikt voor mensen met hoogtevrees. In tegenstelling tot gisteren genieten we van een stralende zon. Enkel Wim zal ze nog vervloeken, wanneer nadien blijkt dat hij een zonneslag heeft opgelopen.
Het meest schitterende uitzicht ervaren we wanneer we ons tussen twee meren in bevinden: Gjende, dat groen kleurt, en Bessvatnet, dat blauw kleurt en 400 meter hoger ligt.
Na een aantal uren lang stijgen volgt de afdaling naar de plaats waar we zes dagen eerder zijn vertrokken: Gjende. Het is klauterwerk en we zijn duidelijk niet alleen.
Op recordtijd hebben we deze laatste tocht afgewerkt en algauw zijn we terug bij de auto vol extra spullen en eten. Voor het vervolg van onze reis in Noorwegen kunnen we weer genieten van een beetje extra luxe (shampoo! vers eten! stoelen!…).
We rijden door naar Lom en zijn zo blij als kindjes wanneer we ook herenigd zijn met Karen, Karlien en Laure die al naar daar waren doorgereden na de ferrytocht tot Gjendesheim en Filip die vanuit Spiterstulen een bus heeft genomen naar Lom.
Na het horen van Filip’s wilde verhalen over een supersnelle ochtendklim op de Galdhoppigen en de aankoop van 1 kg kaas (“ah ja, dat kon ik toch niet laten liggen”), bezoeken we de staafkerk van Lom en kopen we proviand in de lokale supermarkt.
We rijden via route 55 door tot in Krossbu, waar we onze tenten opstellen voor een laatste nacht in het Jotunheimen NP. Het is er ijskoud (op 1434m hoogte), maar de nabijheid van de gletsjers en de prachtige sterrenhemel maken dat ruimschoots goed.
2travelmoms 
Hallo, ik wil zelf ook graag eens rondtrekken in Noorwegen en had dan ook wat vragen 🙂 Wat voor eten hebben jullie zo al meegenomen om enkele dagen te overleven? En hoe hebben jullie de wandelroutes op voorhand al helemaal uitgestippeld? Bedankt
LikeLike
Hallo,
Ideetjes voor maaltijden vind je in dit boeiende topic: http://hikingadvisor.be/forum/topic/maaltijden-trekkingfood-jullie-favorieten/
De ene kiest voor kant en klare maaltijden (is makkelijk, weinig afwas, weinig gewicht,…), de andere kookt liever zelf (lekkerder, maar meer werk, meer planning en meer afwas). Wij zijn eerder van de laatste strekking 😉
Meestal gaan we voor een dergelijk menu:
– pasta pesto met spinazie en tomaat en parmesan geraspt
– mousselinepuree (met melkpoeder al in) met spekjes en overschot spinazie en worteltjes en knapperige uitjes
– couscous en noedelsoep met gedroogde algen en pilli pilli
– bami en chicken curry
Voor het ontbijt nemen we meestal dit mee: brood/beschuit/wasatoast, choco pops, beetje choco, confituur aparte pakjes, cereals, oatmeal express, koffiepoeder, melkpoeder, thee.
En als snacks/middageten: blikje sardientjes, rijstpap/pudding, brood/beschuit/wasatoast, powerrepen, droge worst, kaasblok emmental, la vache quirit, minute soepjes, misosoep noedelsoep, notenmengeling, gedroogd fruit, sterrenkoekjes van prince, wortel, appel, leverpastei aparte verpakking, chocoladerepen, …
Kies vooral gedroogde voedingswaren want die wegen een pak minder dan de verse producten waar nog water in zit. Voor de eerste dagen voorzien we wel nog wat versere dingen (appel, wortel, kaas). En uiteraard dingen die goed bewaren als er wat warmere temperaturen zijn. En eet de eerste dagen de maaltijden op die het meeste gewicht geven in je rugzak, zodat je rugzak sneller lichter wordt.
De tochten stippelen we op voorhand uit op een wandelkaart. Die kopen we in de gespecialiseerde winkels (lijst vind je op hikingadvisor.be). En dan tekenen we alles uit op de kaart. We inspireren ons veel op andere verslagen en blogs om te achterhalen wat haalbaar is en hoe lang een bepaalde etappes ongeveer duurt. En we voorzien vooral ook opties (hut in de buurt), uitwijkmogelijkheden, etc… om plannen ter plekke nog te kunnen aanpassen indien het weer tegenvalt etc..
Veel plezier!
Laure
LikeGeliked door 1 persoon
Wauw heel erg bedankt voor alle info! Heel nuttig voor mij 🙂
Valerie
LikeLike
Hey,
eerst en vooral super leuk verslag!
Ik ga in september naar noorwegen en ik vind dat er weinig wandelroutes goed beschreven zijn, ik vind ook enkel duitse wandelgidsen. Vandaar mijn vraag welke gids/map jullie gebruikt hebben? Of hebben jullie alleen de rode T’s gevolgd?
Groetjes
Rebecca
LikeLike
Dag Rebecca,
Wij hadden geen wandelgids mee, maar gebruikten een wandelkaart die we ter plekke hebben gekocht. Samen met de rode T’s was dit meer dan voldoende. We bleven dus wel op de aangeduide paden (rode T’s en aangegeven op de kaart). De route hebben we op voorhand uitgestippeld via verslagen online en de website https://english.dnt.no.
Als je graag wat inspiratie opdoet uit wandelgidsen, kan ik wel Rother en het boekje van Jolanda Linschooten aanraden, maar die kenden we toen nog niet.
Groetjes en veel plezier!
Laure
LikeLike
Dag Laure,
Bedankt voor de info, ik ben de boekjes meteen gaan opzoeken en heb die van Linschooten aangeschaft!
We gaan onze tickets bijna boeken en we zijn nog over 1 ding aan het twijfelen,
de gletjerwandeling die 2 van jullie gedaan hebben ziet er wel leuk uit. We zijn nu aan het twijfelen een dag extra in spiterstulen te blijven om dit ook te kunnen doen.
Zou ik mogen vragen hoeveel het gekost heeft (we hebben nogal een beperkt budget), of het weerafhankelijk was en of jullie het de moeite waard vonden er een dag voor te blijven?
Alvast bedankt!
Rebecca
LikeLike
Hoeveel het kostte weet ik niet meer, maar ik denk niet dat het supergoedkoop was. Ging uit van de hut zelf. Ik vond het echt wel de moeite. Wij hadden niet zo’n super weer maar als de zon schijnt moet het dubbel zo mooi zijn, zeker doen (als het budget past)!
LikeLike
Hoi!! Ik ben net weer van een 9-daagse trektocht door Jotunheimen waarvoor ik inspiratie van deze blog heb hehaald. Ik heb ervoor gekozen om een drietal lange dagen op te splitsen in twee dagen zodat ik het wat rustiger aan kon doen. Wat een geweldig mooie tocht was het (al heb ik erg veel regen gehad en weinig zon)!!
LikeLike
Oh bedankt voor deze reactie! Wat fijn om te lezen dat mijn verslagen van pas komen 🙂 Jotunheimen is werkelijk een prachtig gebied hé, al moet je inderdaad wat chance hebben met de weersomstandigheden. Lange dagen opsplitsen lijkt me zeker een goed idee als je wat meer op je gemak wil trekken en genieten van de omgeving!
LikeGeliked door 1 persoon