We vertrekken rond 8h30 met twee auto’s richting Frankrijk. Na een vijftal uur rijden komen we eindelijk in de buurt van onze bestemming: de Vogezen. We rijden de laatste kilometers door de sneeuw (gelukkig is de baan vrij) en parkeren de auto’s aan de parking van de Col de la Schlucht. We trekken onze regenjassen en -broeken aan en verdelen de sneeuwschoenen en -schoppen die we gehuurd hebben bij K2. Met de volle rugzak (zowat 14 kg) laten we de auto’s achter en nemen we het pad (rode rechthoek) richting Trois Fours.

Het pad leidt ons door een prachtig besneewd bos en zorgt al meteen voor de nodige opwarming. Na een half uurtje gestaag klimmen komen we toe op een kruising. We slaan af richting Trois Fours en nemen een shortcut naar de hut. Bij de hut aangekomen trekken we de pantoffels aan en zetten we de spullen af in de kamer. We delen een kamer van 7 dat tevens als doorgang dient voor de volgende kamer. Het is nog niet donker, dus besluiten we nog een wandeling in de omgeving te doen om de sneeuwschoenen te testen. We verkennen de omgeving en vinden al meteen het pad dat we de volgende ochtend zullen nemen. Het is wel plezant dat er zoveel verse sneeuw ligt. Een tweetal dagen terug was alles weggesmolten en nu ligt er 20 à 30 cm verse poedersneeuw!

We worden enthousiast wakker gemaakt door Uli met de aankondiging dat er geen wolkje te bespeuren valt. We ontbijten in de refuge en maken ons klaar om te vertrekken. Het is 8u30 wanneer we helemaal ingeduffeld, met de sneeuwschoenen aan, de koude buitenlucht trotseren. We worden meteen getrakteerd op een prachtige zonsopgang met bijhorende rode gloed op de besneeuwde bomen. Prachtig!

Om te lunchen zoeken we aan de rand van het bos even beschutting van de gierende wind. We eten van het zelfgemaakte toerbrood met een vlootje everzwijnpaté (leve de feestdagen!).

Vanuit ons beschut lunchplekje gaan we even op ons gevoel verder, we zijn afgeweken van het pad maar weten wel nog waar we heen moeten. Maarten loopt voorop en zakt soms tot aan zijn poep door de sneeuw. We volgen zo veel mogelijk zijn sporen door de sneeuw. Na wat ploeteren door de diepsneeuw komen we terug uit op het rood-wit-rode pad. We volgen het pad door een prachtig bos waar de wind niet waait. Heerlijk zo’n rust en stilte om ons heen! We komen uit op de hut van Ferschmuss.

Daar overleggen we even of we tot de Abri de Neurod zouden gaan of eerder naar de Lac de Blanchemer. We besluiten dat het omwille van de slechte weersaankondiging voor de volgende dag slimmer is om aan de Lac de Blanchemer te overnachten, maar niet vooraleer we de Rainkopf beklimmen. Sommigen onder ons hebben namelijk nog een eitje te pellen met de Rainkopf. Wat volgt is een zware klim waarbij we bij elke stap door de sneeuw zakken. Eenmaal op de top bevinden we ons weer te midden van de gierende wind.

We blijven niet lang op de top en vervolgen onze tocht via de GR 531 terug naar Ferschmuss en van daaruit naar beneden tot de Lac de Blanchemer.

Na een lange afdaling door het bos, komen we rond 14u30 toe bij de abri. Binnen de hut is een familie aan het lunchen, ze hebben het open vuur aangestroken: handig! We stellen de tenten op en warmen ons op in de hut. De familie vertrekt weer en we nemen de zorgen voor het vuur over. De mannen halen wat hout in de omgeving, helaas is alles doorweekt wat het niet zo makkelijk maakt om het vuur gaande te houden.

Iets later komen drie mannen en een jongetje toe. Ze zijn uit de buurt en komen voor hun jaarlijkse traditie: een tweedaagse bivaktocht na kerst, zonder de vrouwen. Ook zij stellen hun tenten op. Ze hebben een heleboel lekkers mee en laten ons daarvan meegenieten. Wat een avondje warmhouden in de hut zou worden, draait plots uit op een culinaire avond: zelfgerookt spek, toastjes met zelfgemaakte foie gras, lokale zoete witte wijn, … alle restjes van het kerstdiner worden gretig uitgedeeld. Mjam. We hebben het heerlijk warm, bijna te warm, dankzij het open vuur. Rond half zes stuiken nog drie franse studenten toe. Ze hebben geen tenten mee en zijn dan ook opgelucht als blijkt dat we allen in tenten slapen en de hut dus nog vrij is. Ze lijken ons niet erg voorbereid: een van hen heeft zelfs geen slaapzak mee, ze trekken in jeansbroek en zonder sneeuwschoenen en komen pas bij donker toe aan de hut…Nu ja, we schuiven wat op en maken plaats aan de bank, waar we ondertussen al met 13 aan zitten! We maken we nog een pasta’tje gereed, drogen onze sokken aan het vuur en al gauw krijgen we genoeg van al dat volk en de flauwe humor. We besluiten al snel om te gaan slapen. Het is uiteindelijk nog maar 19u15 als we in onze slaapzakken zijn ingeduffeld. Een record!

De voorbije nacht heeft zo’n 12 uur geduurd en elk uur heb ik zien passeren! Ik had me helemaal ingeduffeld, klaar om de koude te trotseren: thermisch ondergoed, donsjasje, muts, nieuwe slaapzak (The North Face Superlight), thermisch dekentje,…  Blijkt dat ik geen oog heb dichtgedaan van de hitte! Zweten en toch te koppig om iets uit te trekken uit schrik om later in de nacht te koud te krijgen… Het is duidelijk niet koud genoeg (-2°C) om de slaapzak eens goed uit te testen. Rond 7u staan we uiteindelijk op. Het regent licht en de sneeuw is veranderd in grote plassen water. We pakken alles in en vertrekken op ons gemak naar de refuge du Sotré.

Het weer steekt tegen (regen en sneeuw) en Wim heeft last van zijn knie, dus nemen we de kortste weg naar de hut met zo min mogelijk afdalingen. We laten de Lac de Blanchemer voor wat het is en klimmen een aantal hoogtemeters tot op een besneeuwde weg. Iets verder steken we een aantal skipistes over. We komen hooguit drie skiërs tegen, maar daar zal het weer wel voor iets tussen zitten. Na nog wat kilometers door de diepsneeuw komen we uiteindelijk uit op de route des crêtes, die we volgen tot aan de Refuge du Sotré. Net op tijd want ondertussen zijn we helemaal doorweekt. De handschoenen zijn niet meer waterdicht. Zelfs mijn regenbroek en schoenen laten nu water door! We zijn maar een enkele uurtjes onderweg geweest maar toch doet het deugd om op te drogen in de warme refuge. Onze natte kleren stallen we uit in de droogkamer en we schuiven meteen aan tafel voor een heerlijke tartiflette met de lokale Münsterkaas.

Na het heuse driegangenmenu besluiten enkelen om de sneeuw terug te trotseren en alsnog een wandeling te doen over de Hohneck. Zonder sneeuwschoenen blijkt dat echter geen eenvoudig ommetje te zijn, en dat zorgt voor grappige foto’s en filmpjes.

Na het uitgebreide ontbijt in de refuge nemen we afscheid van Wim en Jo. Onze rugzakken laten we bij hen achter en trekken verder met lichte bepakking. Maar niet voordat we hun eerst helpen met de auto sneeuwvrij te maken en de baan op te krijgen!

Uiteindelijk komen we terug op het pad uit, oef! We dalen via de blauwe driehoeken tot onder de sneeuwgrens. Na een korte lunchpauze trekken we verder zonder de sneeuwschoenen en volgen we de GR 531 (blauwe rechthoeken) naar het Frankenthal.

Het pad voert ons langs de rotswanden over houten brugjes, ijzeren trapjes en kolkende stroompjes. Gelukkig ligt er niet veel sneeuw en is er niets bevroren, anders zou het wel eens glad kunnen zijn (er zijn dan ook genoeg gevaarbordjes om ons hiervoor te waarschuwen!).

We merken sporen op van een dier dat hetzelfde pad gebruikt en stoten plots op een viertal gemzen die ons recht aankijken.

Aan het Frankenthal hebben we een prachtig uitzicht op de Martinswand. Langs een makkelijke weg vervolgen we onze tocht tot we de afslag naar de Sentier des Roches rechts laten liggen en terug de blauwe driehoeken volgen. Het pad is versperd door een grote omgevallen boom en dus is het even kruipwerk om verder te geraken. Via een stevige zigzaggende klim komen we uiteindelijk terug uit op de Trois Fours.



Van daaruit is het nog maar 30 minuutjes dalen tot aan de parking van de Col de la Schlucht, waar we onze auto terugvinden en richting Wim en Jo rijden voor het relaas van onze dag en ja, alweer, een stevige maaltijd!

Voor een eerste vierdaagse wintertrekking was het best geslaagd! We hebben veel geluk gehad om toch minstens één prachtige zonnige dag mee te maken. Het kamperen was best wel aangenaam, de regen en nattigheid daarentegen wat minder. Gelukkig hadden we de afwisseling met de warmte van de refuges. De omstandigheden waren ook ideaal voor een eerste wintertrekking: veel verse sneeuw maar toch geen lawinerisico. De diepe sneeuw en gure wind maakten de tocht wel voldoende uitdagend en beperkten de gewandelde kilometers aanzienlijk. Maar we zijn het er allemaal over eens: dit is voor herhaling vatbaar!

Te vermijden routes tijdens de winter: tenzij je over de nodige uitrusting en ervaring beschikt of veel zin hebt voor avontuur, vermijd je best de Sentier des Roches. Maar ook de gele bolletjes vanaf de Col de Falimont tot in het Frankenthal en de rode driehoeken van Schaeferthal tot het Frankenthal zijn te vermijden. Ook de gele kruisjes aan de oostflank van de Rainkopf en de gele bolletjes aan de oostflank van de Rothenbachkopf werden ons afgeraden. In feite zo goed als elk pad dat afdaalt via de oostflank van de bergkam…

Zijn wel te doen in de winter: over de bergkam van de Hohneck kun je altijd de grote oranje borden (die op verkeerdborden lijken) volgen, zeker als de visibiliteit slecht is (uiteraard niet zonder kaart en kompas of gps!). De borden volgen steeds de bergkam en worden met stippellijnen op de kaart gemarkeerd. Het stukje van de Lac de Schiessrothried tot op de GR 5 aan de zuidflank van de Petit Hohneck zou goed te doen zijn in de winter. De GR 531 van le Gaschney tot in Frankenthal is ook goed te doen als er niet te veel sneeuw en ijs is, anders kan het wel pittig worden (brugjes, trapjes en veel stroompjes te doorkruisen die wel eens glad zouden kunnen zijn).