Terug in Le Buet laten we onze auto achter op de ruime (gratis) parking net naast de hoofdbaan en aan de voet van een heleboel wandelwegen. Nadat we snel nog even onze drinkbussen vullen in de lokale bar-restaurant, hijsen we onze zware rugzakken op ons gestel en gaan we te voet verder.

We lopen onder de spoorweg en volgen het pad dat ons door de vallei richting Chamonix lijkt te voeren. We houden halt in een bloemenweide langs het pad voor een lunch met kaas en worst.

Na een half uurtje komen we terug aan de hoofdweg die steeds parallel liep, maar die we een tijdje uit het oog waren verloren. Hier, aan de Col des Montets (1460m), is het centre d’acceuil van het natuurgebied Les Aiguilles Rouges. Achter het gebouw loopt onze route recht omhoog de hoogte in. Meer dan 1000 hoogtemeters moeten geklommen worden en de weg zigzagt erg stijl omhoog. Algauw zijn we buiten adem. Zijn we nog niet geacclimatiseerd of gewoon uit vorm? De zon en warme temperaturen zijn we natuurlijk ook niet gewoon.

Terwijl we stijgen hebben we een mooi zicht op de toppen aan de andere kant van de vallei. Het uitzicht wordt steeds indrukwekkender, zeker wanneer verschillende gletsjers te voorschijn komen. In de verte torent de Mont Blanc boven alles uit.

Boven onze berg een ander verhaal, steeds meer wolken komen opzetten en het ziet er naar uit dat we de dag niet zonder regen zullen doorkomen. Het pad wordt eindelijk minder steil en terwijl we op adem komen, aanschouwen we verschillende dieren (marmotten en steenbokken) op onze weg.

Ondertussen heeft de prachtig groene vegetatie plaats gemaakt voor rotsen en een eerste névée. We passeren de Lacs de Cheserys (2100m) en moeten een aantal laddertjes op.

Wanneer het begint te regenen en er een storm aan zit te komen, bereiken we totaal uitgeput de Refuge du Lac Blanc (2350m). Het witte meer kan ons momenteel niet boeien en we reppen ons naar binnen en boeken meteen 2 bedden in de dortoir en een warme maaltijd.

’s Avonds komen we te weten dat geen enkele refuge in het gebied kredietkaarten aanvaardt (enkel cash en cheques) en beseffen we dat we onvoldoende geld op zak hebben voor de komende vier dagen. Er zal niets anders opzitten dan de volgende ochtend opnieuw naar het dal te gaan om geld af te halen, leuk is anders…

We zijn behoorlijk moe wanneer we rond 15 uur aan le Brevent (2525m) toekomen. De top is aan de zijde van het dal helemaal in een wolk verscholen. Eenmaal over de top geraken we uit de wolk en krijgen we een erg mooi uitzicht op de vallei aan de andere kant van de bergketen.

Vanuit le Brevent zigzagt een weg doorheen de rotsblokken, steil naar beneden. Er lijkt wel geen einde te komen aan het dalen en de knieën smeken om rust.

Gelukkig komen we rond 16 uur toe aan de refuge de Bellachat (2150m). We komen er het Frans (snurkend) koppel tegen waarmee we de voorbije nacht de slaapzaal gedeeld hebben. Het zijn joviale mensen die ons meteen op een drankje trakteren en blijkbaar al twee bedden hebben gereserveerd voor ons. We twijfelen even om toch de tent op te zetten, maar laten ons al snel overtuigen voor een nachtje in de refuge en de bijhorende warme maaltijd.

Door het continue gesnurk hebben we alweer geen al te beste nacht achter de rug. Een ontbijt in de hut en het uitzicht op de Mont-Blanc maken dat gelukkig wel goed.

We vertrekken weer als eersten en kijken een beetje op tegen de steile klim naar Le Brevent (2525m). Maar zo vroeg op de ochtend hebben we blijkbaar nog veel energie, want voor we het weten staan we weer op de top. Een bezoekje aan een echt wc (en niet die staantoilet in de hut van afgelopen nacht) maakt deze beklimming meer dan waard. Het uitzicht daarentegen is wat minder dan gisteren.

Door een dichte mist betreden we het eerste sneeuwveld richting Col du Brevent (2370m). De mist trekt op maar de sneeuwvelden worden steeds talrijker. We halen de sneeuwpikkel boven en voelen ons ietwat veiliger op de relatief steile flank. Via een aantal laddertjes en vele nevées komen we uiteindelijk aan de Col du Brevent.

Wanneer we onder de sneeuw gedaald zijn, houden we halt voor wat energievoer: noten, kaas en crackers met paté. Als we achterom kijken zien we de route die we gewandeld hebben en zijn we best wel trots dat we over die col gegaan zijn: zoveel rotsen en sneeuw!

Van daaruit is het eerst nog wat manoeuvreren tussen de rotsblokken maar al gauw komen we terecht in een alpien weidelandschap met een duidelijk pad dat ons geleidelijk aan tot aan de rivier in het dal brengt.

Eenmaal aan de rivier toegekomen eten we een aantal snacks, steken we de rivier over via de Pont d’Arlevé (1600m) en beginnen we aan de klim uit het dal. Het pad is nog altijd erg goed aangelegd en klimt gestaag. Net wanneer ik vertel dat ik nog nooit een slang heb gezien, zien we een adder het pad oversteken. Van een toeval gesproken!

De Rochers des Fiz torenen voor ons uit wanneer we eindelijk de hut naderen. Na nog enkele vermoeiende laatste meters komen we aan bij de Refuge Moëde Anterne (2000m). We drinken iets fris op het terras en zetten daarna onze tent op, op een aangename afstand van de hut, met prachtig uitzicht over de vallei: we zien de Brevent waar we vandaan komen en verbazen ons over de afstand die we op één dag hebben afgelegd. De omgeving is hier prachtig en we zijn blij dat we de drukke vallei van Chamonix hebben achtergelaten voor deze meer afgelegen omgeving.

De UCPA-groep is ook bij de hut en vraagt ons of we de volgende dag met hen de Mont Buet willen beklimmen. We bedanken voor het gezelschap, maar trekken er liever met z’n tweetjes op uit. Terwijl iedereen in de hut eet, genieten we van een warme douche. Wanneer we eenmaal proper gewassen zijn, koken we ons avondmaal in de oude ongebruikte hut, die helemaal leeg is maar wel supermooi en gezellig.

Als afsluiter van de dag genieten we nog even van het prachtige uitzicht en de zonsondergang bij onze tent.

Een nacht in de tent is zoveel aangenamer dan in de hut: privacy, lekker zachte slaapzak en vooral, geen gesnurk! We plooien de tent op, maken een ontbijt gereed in de vroege zonneschijn en organiseren onze zakken om te vertrekken richting Mont Buet.

De groep van UCPA vertrekt voor ons, we volgen ze met een half uurtje achterstand. Het pad voert ons weg van de Rochers des Fiz, richting een nieuwe vallei. De stralende zon zorgt voor een mooi lichtspel. In de verte zien we de Mont Buet al liggen.

Maar wanneer we piepen over de Col en de route terug naar beneden zien, zinkt de moed ons in de schoenen. De klim die we achter de rug hebben lijkt wel peanuts met de afdaling die ons te wachten staat: één en al sneeuw en een grote, steile afgrond. Maar vooral: niemand te bespeuren.

We denken er niet eens meer aan om de Mont Buet te beklimmen en denken alleen maar: “hoe geraken we heelhuids beneden?”. Het weer is aan het omslaan en de top van de Mont Buet ligt in de wolken. Het is ons de zware heen-en-terug klim naar de top niet waard!

Voorzichtig zet Ulrike de eerste stappen over de Col met mij in haar kielzog. We steken een eerste sneeuwveld over naar een stukje steengruis. We stappen en schuiven wat meters lager op het gruis en komen aan een volgend sneeuwveld. Het is zoeken naar de beste, veiligste route. Ulrike neemt weer het voortouw over een volgend stukje sneeuw maar schuift daarbij uit en valt. Ze glijdt meteen naar beneden, maar binnen een fractie van een seconde duwt ze haar ijspikkel in de sneeuw en komt ze tot stilstand. Oef! Het huren van een stel ijspikkels was duidelijk een goed idee!

Het vraagt enige moeite om verder te durven (zeker voor mij), maar uiteindelijk dalen we verder door de sneeuw en wordt de helling minder eng zodat we niet meer hoeven te zigzaggen. De ergste is gelukkig achter de rug. Na nog wat hoogtemeters dalen door de sneeuw, komen we terecht aan grote rotsblokken. We zien terug een markering en vinden het pad verder naar beneden, over de rotsen.

Wanneer er eindelijk terug een begaanbaar pad is, worden we een tijdje gevolgd door een steenbok. Binnen de kortste keren komen we toe aan de Refuge de la Pierre à Berard. Het is nog niet erg laat, maar we zijn goed moe van de zware tocht van vandaag.

We verwennen onszelf met een drankje en wat verse kaas met bosbessen, onder het toeziend oog van een kudde steenbokken die rustig de hut voorbijwandelen. Daarna zetten we iets hogerop onze tent op. We hebben weer geen zin in onze trekmaaltijden en eten nogmaals een driegangenmaaltijd in de hut.

Met de rugzakken op onze rug, laten we de schattige hut achter ons. Het pad brengt ons door de vallei, steeds dalend terug richting ons vertrekpunt. Stilletjesaan kruisen we de eerste dagjestoeristen, die zwoegend naar boven klimmen door het bos.

Iets verderop bevinden we ons plots tussen allemaal lopers die meedoen aan de Marathon du Mont Blanc. Ze zien er al goed moe uit, maar wat wil je: ze zijn al van 4u ’s morgens onderweg en hebben al meer dan 25 km en 3000 hoogtemeters in de benen. In totaal gaan ze vandaag (de snelsten in maar 9 luttele uurtjes) 83 km lopen door de bergen, met 6000m stijgen en 6000m dalen. Ongelofelijk!

We komen langs de Cascade à Berard en vervolgen onze weg naar Le Buet. Wanneer we in het gehuchtje toekomen, vinden we zonder probleem onze auto terug en smijten we de rugzakken van onze rug. De trektocht zit er op!

We eten een stevige kaas- en charcuterieschotel in het restaurantje vlakbij en gaan daarna naar Chamonix om de lift te nemen naar l’Aiguille du Midi. Een ticketje voor een ritje tot boven met de kabellift is superduur, maar meer dan de moeite waard. Binnen het halfuur bevinden we ons op 3842m hoogte en genieten we van een prachtig uitzicht op de Mont Blanc en de omgeving. We zien een groot aantal vermoeide alpinisten die terugkeren van de beklimming van de Mont Blanc, wat een drukte! Ondanks onze acclimatisatie van de afgelopen dagen voelen we toch het gebrek aan zuurstof op deze hoogte.

Na deze ongelofelijke ervaring eten we een pizza in het centrum van Chamonix, kijken we nog even naar de aankomst van de marathon-lopers en keren nadien terug naar de camping Des Montets in Le Buet, waar we eerder op de dag onze tent hebben opgesteld. We kruipen er vroeg in want de volgende dag willen we vroeg vertrekken met de auto om op tijd in België te geraken.

Onderweg kom je voldoende Refuges tegen, ze staan in principe allemaal op de kaart aangeduid. Wil je zeker zijn van een slaapplaats, dan kun je best op voorhand reserveren. Wij waren er voor de zomervakantie (laatste week van juni), en dus hebben we zonder boeken steeds een plekje kunnen bemachtigen, maar in drukkere periodes kan dat wel eens anders zijn.

Wildkamperen in de natuurreservaten mag niet, maar een bivak van 19h tot 9h is toegestaan.  Kampvuren zijn verboden en uiteraard mag je niets achterlaten.

 

We lazen ergens online dat het water in de omgeving teveel arseen zou bevatten, maar zeker weten we het niet want het was geen officiële bron. Voor de zekerheid hebben we telkens voldoende water voorzien vanuit de hutten. In de Refuge du Bellachat is er weinig drinkbaar water, daarom mogen enkel de gasten het water gebruiken. Maar in de overige hutten was er telkens makkelijk drinkbaar water te verkrijgen.

 

We vonden de Tour des Aiguilles Rouges een erg mooie trektocht, met prachtige uitzichten op het Mont Blancmassief en de Rochers des Fiz. We hadden de nood om te acclimatiseren onderschat en zo ook de Alpen in het algemeen: omdat de bergen dicht bijeen staan loop je veel meer hoogtemeters per dag dan pakweg in Noorwegen of IJsland. Bepaalde stevige stukken maakten het zeker een uitdaging, vooral omdat we de tocht vroeg in het seizoen hebben gemaakt en er nog veel sneeuwvelden waren. Het enige minpunt was dat we de eerste dagen niet het gevoel hadden dat we een afgelegen tocht maakten, door de continue nabijheid van de vallei van Chamonix en de skiliften op de bergflank. Gelukkig was dat na twee dagen stappen helemaal anders en viel er van de bewoonde wereld niets meer te bespeuren.