---

De wekker gaat af om 7u en we vloeken even dat we gek zijn om op een vrije dag vrijwillig zo vroeg op te staan. Maar na een verkwikkende douche zijn we helemaal wakker en vertrekken we naar Wim om van daaruit met z’n vieren (Wim, Karen en wij twee) te carpoolen naar Nadrin. Na een autorit van anderhalf uur, komen we toe aan de grote parking van het hotel “Le Belvédère”, een statig gebouw dat sinds 2009 leeg staat.

We trekken onze wandelschoenen aan, laten de auto achter en vertrekken over een grasweg dat meteen al doodloopt. Geen nood, de beschrijving in de wandelgids laat ons op goed geluk verder wandelen en even later dalen we door een bos af, over een steile helling bezaaid met gevallen bladeren. We eindigen op een pad dat ons naar het uitzichtspunt ‘François Rémy’ brengt. De kronkelende Ourthe baant zich een weg door het landschap en heeft hier meerdere meanders uitgegraven. Vanop deze plek zien we de rotswanden op het erg smalle en langwerpige schiereiland dat bekend staat als Le Hérou. Op deze rotsen gaan we zo meteen klauteren!

Vanuit het uitzichtspunt volgen we een pad dat ons ‘in no time’ naar de rotsige kam van Le Hérou brengt. We kiezen telkens voor het meest linkse pad op de crête, dat vlak langs de afgrond boven de Ourthe loopt. Wie hoogtevrees heeft kan natuurlijk een lager gelegen pad kiezen, maar mist dan wel het leukste stuk van deze tocht. De rotsen zijn heel erg glibberig en zijn bovendien vaak bedekt met gevallen blaadjes, waardoor we extra oplettend moeten zijn bij het plaatsen van onze voeten. Op sommige plaatsen vertrekt er een stalen kabel de dieperik in, maar onze route blijft langs de kam lopen. Een beetje jammer omdat zo’n kabels ook wel leuk lijken, maar het uitzicht boven is uiteraard interessanter.

We blijven langs de kam wandelen (zeg maar klauteren), tot we het einde van het schiereiland hebben bereikt en niet meer verder kunnen. Hier moeten we naar beneden over een pad dat heel erg steil naar beneden loopt. Door de vele blaadjes kunnen we niet met zekerheid zien of dit wel een pad is en of het de bedoeling is om langs hier af te dalen. Maar we wagen het erop en beginnen aan de afdaling. Binnen de kortste keren komen we alle vier op onze poep terecht en sleeën we op ons achterste naar beneden. Het is nat en koud, maar wel plezant en minder eng dan rechtstaand afdalen. We gieren en gillen als kleine kindjes tot we beneden zijn.

Wim heeft helaas wel zijn hand bezeerd tijdens de afdaling en heeft nu een dikke snee in zijn handpalm. Gelukkig zijn we toegekomen aan de oever van de Ourthe en kunnen we zijn wonde en onze vuile handen reinigen met wat fris water. Nu we eenmaal beneden zijn, volgen we het pad dat vlak langs de Ourthe loopt. Volgens de gids moeten we hier ergens een pad naar boven nemen om terug tot de kam te geraken, maar de afslag hebben we blijkbaar over het hoofd gezien want na een goed half uur stappen langs de Ourthe komen we toe aan de braakliggende weide bij de volgende meander van Les Ondes.

   

Hier houden we even halt voor een lunchpauze op de bankjes bij een oud kampvuur. Een streepje zon zorgt voor de nodige warmte. In de zomer moet dit welicht een ideaal plekje zijn om te zwemmen en zonnebaden.

Na een paar boterhammen en een plasje, stappen we terug verder langs de oever van de Ourthe. We volgen de rivier een lang stuk omheen een grote meander, tot we bij een eilandje komen waar we een helling op moeten. Alweer is het pad niet meer zichtbaar door het dikke herfstig gekleurde bladerdek op de grond. Dus klimmen we maar recht omhoog en lassen we af en toe een zigzagje in rond een boom. Op enkele minuten tijd stijgen we zo’n vijftigtal meters, tot we aan de ruïnes van de vestigingsmuur van Le Cheslé komen. We komen even op adem op een bankje en eten een kleine snack.

De tocht wordt verdergezet door het bos op de kam. Een smal paadje kronkelt zich een weg door de bomen en rotsen en zorgt af en toe voor een mooi uitzichtspunt. We zien de toren van Hotel Le Belvédère en beseffen dat we nog veel kilometers te gaan hebben eer we terug aan de parking zijn.

Na wat klauterwerk door de rotsen, komen we op een bredere grasweg dat plots helemaal afgezet is door een paar omgevallen bomen. We moeten met een lus om de wegversperring en kruipen onder en boven de vertakkingen van de bomen. Wanneer we voorbij het obstakel zijn, komt net een traktor toe die de takken en bomen begint te verzagen en op te ruimen.

We vervolgen onze weg en dalen naar een zijvallei van de Ourthe tot een pittoresk beekje dat we zonder moeite oversteken. Hier start een stevige klim, de zwaarste van de hele wandeling. Een erg smal pad stijgt recht omhoog en zorgt voor de nodige krampen in de kuiten. Zo’n 100 hoogtemeters later is de klim achter de rug en komen we in een bos en vervolgens een weide terecht. We merken op dat we sinds enkele uren de wegwijzers van de 104 kilometers lange Eisleck trail volgen:  een blauwe rechthoek met daarin een witte krul (~). Via sparrenbossen, weides en afgekapte percelen (waarvan één in de beschrijving als ‘sparrenbos’ aangegeven staat), wandelen we nog over enkele heuvels tot we terug bij ons vertrekpunt toekomen: de parking van hotel Le Belvédère. We ruilen de stapschoenen om voor een comfortabel schoeisel en rijden even tot in Nadrin om er iets fris te drinken. Deze avontuurlijke wandeling was alweer een erg geslaagde dagbesteding!