Klik hier voor een overzicht van de reis.

Route: Kyoto
Activiteiten: Wandelen aan de Fushimi Inari shrine en door de straten van Gion en Pontocho
Overnachting: Kyoto airbnb

We beginnen de dag op ons gemak. Vandaag willen we het iets rustiger aan doen want we merken wel dat de lange uitstappen en vele indrukken vermoeiend zijn voor Alice (en bijgevolg ook voor ons).

We laten de buggy voor wat het is en vertrekken naar het station.
In het station zijn de vele eetstalletjes al in volle bedrijvigheid. De locals eten er noedelsoep als ontbijt. De bestelling wordt ook hier via een automaat ingegeven en de noedels worden staand aan een toog gegeten. We hebben zin in de udonsoep maar hebben net ontbeten, dus dat zal voor een andere keer zijn. Het is hier wel spotgoedkoop (2,9€ voor de morning set).
We zien vandaag opvallend meer dames in mooie, sobere kimono’s en bedenken dat dit misschien komt omdat het zondag is.

Op platform 10 nemen we de lokale trein richting Nara en stappen we af bij de tweede halte aan Inari station. Dit station ligt vlak aan de Fushimi Inari Taisha shrine, één van de mooiste bezienswaardigheden in Kyoto.

We zijn hier niet alleen maar dat neemt niet weg dat we onder de indruk zijn van de tempels en vele rode lantaarns.

De lokale mensen doen een gebedje door vol overgave een bel te rinkelen en tweemaal in de handen te klappen. Anderen schrijven dan weer een wens op een briefje en knopen dat aan een touwtje vol andere briefjes of schrijven een wens op een houten blokje in de vorm van een vos, hét symbool van deze shrine.
We zien ook twee dames in speciale klederdracht een dans uitvoeren met waaiers op traditionele Japanse muziek en ondertussen passeren twee priesters in gewaad met enorme klompen. Iets verderop is een of ander rituele verbranding aan de gang onder de begeleiding van een gong en zanggebeden. Heel mooi om te zien hoe de lokale gewoontes en activiteiten verder blijven gaan ondanks de hoop toeristen.

Vanuit de eerste tempel vertrekt een pad tot helemaal boven op de top van Mount Inari. Het pad wordt overdekt door duizenden rode torii (poorten), allen gedoneerd zijn door personen. Een fraai zicht!


We blijven het pad volgen, onder de torii door, en passeren af en toe een altaar en zelfs enkele kleine restaurantjes.

Het pad blijft maar stijgen en met de warmte en een slapende Alice op de rug wordt het behoorlijk zwaar. We besluiten rechtsomkeer te maken ter hoogte van een uitzichtspunt en keren langs een parallelle weg terug naar beneden.

Ook hier passeren we meerdere altaren en kleine tempels met talrijke vossenbeelden.

Beneden aangekomen genieten we van het schouwspel van de vele bezoekers in kimono, enerzijds veel Chinese toeristen die een kimono huren voor de dag, maar ook wel “echte” Japanners in zondagsoutfit. Het onderscheid is makkelijk gemaakt wanneer ik in het Japans vraag of ik een foto mag nemen 🙂


Alice is ondertussen weer wakker en nadat ze haar benen wat gestrekt heeft en aan de tempel rondloopt, geven we ze wat maïs te eten, in afwachting van een lunch.

We nemen de trein terug naar Kyoto en in de buurt van het station eten we een heerlijke shabu shabu. Dit is Japanse vleesfondue waarbij je hele smalle sneetjes vlees (meestal rundsvlees maar ook varkensvlees en kip) in een algenbouillon kookt samen met heerlijke groentjes zoals enoki champignons, sojascheuten, chinese kool etc. Daarbij eten we lekker frisse, dikke udonnoedels met een heerlijk pindanotensausje. Het is een all you can eat formule met groentenbuffet en we eten bijgevolg massa’s groenten (wat we afgelopen dagen toch wel wat hadden gemist) en anderhalve schotel vlees, en dat voor maar weinig geld. Er liggen ook wat rare dingen in het groentenbuffet en Ulrike proeft een soort van gepekelde kers, volgens haar het walgelijkste dat ze ooit heeft gegeten.

Na de heerlijke shabu shabu keren we naar huis zodat Alice een degelijk middagdutje kan doen in haar futonbed. Goed idee zo blijkt, want ze slaapt bijna 2 uur aan een stuk, wat eerder uitzondering is dan regel in haar geval.

Na het dutje is het tijd voor wat fruit. We hadden een fruitzakje gekocht in de supermarkt om eens uit te testen, althans zo zag het er toch uit.
Maar wanneer Ulrike voorproeft, spuugt ze onmiddelijk alles weer uit. Het heeft niets weg van fruit en heeft een chemische kauwgomsmaak met jellytextuur. Degoutant en zeker niets wat we Alice zouden geven. We houden het dan maar op een banaan en een kiwi.

Zo een paar uurtjes in ons huisje rusten heeft ons alledrie deugd gedaan. Met hernieuwde energie trekken we er weer op uit, deze keer in de richting van de Gion wijk.

We wandelen er door wondermooie straatjes, met allerlei discrete theehuisjes en restaurantjes. Meestal hebben we er het raden naar wat voor etablissement we zien aangezien alles in Japanse tekens staat en de ramen hier overal bedekt zijn met houten latjes. Onmogelijk om te zien wat zich binnenin bevindt. Een heel contrast met de vele vitrines en grote raampartijen die wij bij ons gewoon zijn.

De straten lopen vol met dames die in kimono opgedost zijn. We spotten ook een geiko (een volleerde geisha) die op een klant wacht. Naast al die elegantie vallen we precies uit de toon in onze shortjes en sandalen.

We laten Alice wat vrij rondlopen in de mooie straten van Gion en genieten van een heerlijke macha ice espresso op een bankje voor een minuscule bar.

Vervolgens wandelen we verder in de richting van Pontocho. Op de brug over de Kamo rivier hebben we een prachtig uitzicht op de bergen-schakeringen in de verte.

We wandelen nogmaals door het Pontocho steegje, met z’n vele restaurants en lantaarnen en gaan door tot de Daimaru food court op zoek naar wat take away avondeten. Het is er bijna sluitingstijd en de verkopers halen hun luidste en meest enthousiaste stem boven om de laatste klaargemaakte gerechten nog kwijt te geraken.

We nemen een taxi naar huis, en eindigen de dag met lekkere tempura en sushi.