Laos & Thailand – dag 3 – hoofdstad van Laos

Klik hier voor een overzicht van de reis.

Route: Vientiane
Afstand: /
Activiteiten: bezoeken Vientiane
Weer: zonnig en snikheet
Overnachting: Sala Inpeng, Vientiane

We hebben beiden slecht geslapen. Last van een jetlag hebben we gelukkig niet, maar de airco maakte een hels kabaal en weerhield ons van een diepe slaap. Gelukkig maakt het ontbijt op het terras dat wel goed. Laos is nog een franse kolonie geweest, dus croissants en baguette zijn hier geen uitzondering. Tijdens het ontbijt genieten we van een tafereel in de straat: een bedelaarster krijgt geld van een monnik. Omdat monniken geen vrouwen mogen aanraken, legt de monnik het geldbriefje op een auto, zodat de vrouw het geld kan aannemen… een mooi gebaar.

Het is nog vroeg en toch hebben we het al veel te warm. We vertrekken op pad en wandelen nog eens tot aan de Mekong. Van daaruit wandelen we verder naar de tempel Wat Sisaket. Onderweg komen we meerdere BBQ-kraampjes tegen waar vis en andere spiesjes worden verkocht.

De straten zien er ook anders uit dan thuis, door de electriciteitskabels die in de hoogte hangen.

In de tempel zoeken we verfrissing in de overdekte gangen van het klooster. Het is snikheet en een beetje schaduw doet deugd. Het tempelcomplex telt niet minder dan 6840 boeddhabeelden, waarvan 2000 in de kleine nissen in de muren. Op de beelden liggen overal bolletjes kleefrijst, als offer voor de boeddha.

We laten de tempel voor wat het is en stappen verder tot Talat Sao, de ochtendmarkt aan het busstation. Talat Sao is eerder een foute shopping mall dan een ochtendmarkt, dus wandelen we weer verder, richting het COPE center. Onderweg zien we een dierenwinkel waar visjes verkocht worden in lege frisdrankflesjes.

Het COPE center helpt slachtoffers van UXO’s (unexploded ordnance: niet ontplofte bommen) door protheses en revalidatie te voorzien. Het centrum heeft ook een bezoekerscentrum dat meer inzicht geeft in de zware geschiedenis van Laos. Iedereen kent de Vietnam-oorlog, maar wat weinigen weten is dat Laos hier enorm onder heeft geleden. Laos staat gekend als het meest gebombardeerde land van de wereld. Tijdens de Vietnam oorlog zijn er zowat 260 miljoen bommen gelost boven Laos, dat is meer dan tijdens de volledige tweede wereldoorlog. Deels om de aanvoerroutes van de Noord-Vietnamesen, die door Laos liepen, te vernietigen maar ook omdat het land domweg als afvalpunt diende voor bommen die als overbodig werden gedropt uit bommenwerpers die naar hun bases terugkeerden. Er wordt gesproken van “the secret war” omdat dit pas 5 jaar na de feiten bekend werd gemaakt!

Vandaag liggen in Laos naar schatting 80 miljoen niet-ontplofte bommen (UXO), verspreid over het hele land. Sinds het einde van de oorlog zijn er 12.000 mensen (waaronder zeer veel kinderen) slachtoffer geworden doordat de bommen alsnog geëxplodeerd zijn. Ongelukken gebeuren nog elke dag, bij het bewerken van het land, maar ook omdat dorpsbewoners (vooral kinderen) op zoek gaan naar de bommen om het ijzer illegaal te verkopen. Het zou overigens nog 100 jaren duren alvorens alle bommen kunnen worden geruimd.

Na het aangrijpend bezoek gaan we op zoek om iets te eten. We vinden een bar langs de straat, waar meerdere lokale mensen noedelsoep eten. Bestellen in het laotiaans kunnen we nog niet, dus wijzen we de eerste de beste kom soep aan die gebracht wordt. Noedelsoep met een soort van balletjes in. Het water uit de kan durven we niet drinken, dus vragen we een flesje water. De dame steekt gauw de straat over naar een winkeltje om een fles water te halen voor ons.

De keuken stelt er niet veel voor: een paar plastiek zakken met kruiden, een oude vuile isomobak als frigo en het vuilnis op de grond. Maar de soep smaakt heerlijk (we zijn zuiniger geweest met de chilli sauce). Ulrike doet een lokale man na en dipt een takje kruiden in een potje met een soort stevige vispasta dat naar katteneten ruikt. Niet te vreten blijkbaar… Om af te rekenen tikt de mevrouw op het rekenmachientje in hoeveel we moeten betalen (2 euro).

Na de stevige kom soep houden we een tuktuk tegen om naar de Pha That Luang te gaan, het nationale symbool van Laos. Na de prijs onderhandeld te hebben, brengt het oude mannetje ons naar bestemming met z’n krakkemikkige tuktuk. De tuktuk valt stil, maar geen nood: met het waterinfuus krijgt de motor weer vloeistof en kunnen we verder…

De Pha That Luang is een boeddhistische stoepa, een bouwwerk dat de relieken van een boeddhistische heilige bevat. Het gebouw is volledig bedekt met goudblad. Het zonlicht dat op het goud schijnt maakt het aanzicht erg mooi.

Na het bezoek van het complex keren we terug naar het stadscentrum, waar we bij Joma even ontsnappen aan de hitte met een lime shake en ice latte. Heerlijk. We nemen de tijd om de Vientiane Times te lezen en gebruiken wifi om de reis verder te plannen.

Na de lange rustpauze in de westerse koffiebar, wandelen we terug naar de Mekong om naar de zonsondergang te kijken. De promenade is een gezellige plek om naar de mensen te kijken en ondertussen te genieten van de avondzon (met de nieuwe zonnebril uiteraard).

Een visser trekt zich van de toeschouwers niets aan en cirkelt langs de oever op zoek naar vis. De ondergrond langs het water doet ons vermoeden dat het regenseizoen al even voorbij is.

Aan het avondmarktje op de promenade kopen we voor vijftig eurocent een aantal samosa’s, waarna we gaan eten in Makphet restaurant, gerund door een non-proit organisatie die straatkinderen klaarstoomt voor de arbeidsmarkt. De jongeren zijn talrijk en doen hun uiterste best om de bestelling op te nemen en de bediening te doen.

We eten Laotiaanse gerechten (mekong fish ceviche & laap & sticky rice) met een moderne touch, een aanrader. Na een koffietje keren we terug naar de guesthouse, waar we nog lang lezen en plannen maken op het terras. We maken onze zak klaar om de volgende dag verder te reizen en gaan slapen.