Klik hier voor een overzicht van de reis.

Route:  Yosemite NP – Lone Pine
Afstand: 390 km
Activiteiten: zwemmen, rijden en ghost towns bezoeken
Weer: snikheet en volle zon
Overnachting: Lone Pine campground, Lone Pine

Na de zware beklimming van de Half Dome van gisteren, slapen we vandaag wat langer uit. Wanneer we opstaan, nemen we de tijd om rustig te ontbijten. Ulrike maakt american pancakes, al lukt dat niet zo vlot met ons kampeerpan en -kookstel. De smaak is er gelukkig niet minder om. We plooien de tent op en verzamelen al ons gerief om te vertrekken naar de Tioga Road.

We tanken even in Crane Flat en beginnen dan aan de mooie route door het noordelijk deel van Yosemite. We maken een halte in Olmsted Point, vanwaar we een mooi uitzicht hebben op de achterkant van de Half Dome. Er staat een lieve ranger met een telescoop gericht op de kabels van de Half Dome. Ze maakt van de gelegenheid gebruik om ons uit te horen over de Half Dome beklimming en de toestand van de kabels. We zijn stiekem wel trots dat wij daar gisteren stonden!

Een erg korte wandeling brengt ons naar een plekje waar het uitzicht nog beter is. De steile Subdome is goed zichtbaar en we bedenken dat daar op het eigenste moment hikers aan het afzien zijn.

We rijden eventjes verder en stoppen dan aan Tenaya Lake, de ideale locatie om het gebrek aan een douche op de camping goed te maken. We trekken onze bikini’s aan en stappen in het meer. Het water is ijskoud maar dankzij het zonnetje is het toch aangenaam en geeft het een heerlijk en verfrissend gevoel. Wat een heerlijke plek om te zwemmen!


Wanneer we uit het meer komen voelen we ons helemaal proper. We drogen eventjes op in de zon en kleden ons terug aan om verder te rijden langs de Tioga Road. De weg gaat langs de mooie heides van Tuolumne Meadows. We hebben een beetje spijt dat we geen tijd hebben om hier enkele dagen te vertoeven en te wandelen. Misschien voor een volgende keer…

We laten de heides achter ons en rijden via de Tioga Pass doorheen een spectaculair landschap met rotsige bergen en meren. We passeren een aantal erg mooie campings met plekjes langs het water, ideaal om te overnachten op weg naar Yosemite. De aangename Tioga Road daalt stilaan, tot we het geberte achter ons laten en uitkomen op de uitgestrekte omgeving van Lee Vining. Er zijn een aantal schattige cafe’s en motels, maar het meest opvallende hier is het grote meer Mono Lake met de witte steenformaties langs de oevers, beter gekend als tufa’s.

We stoppen even aan een uitzichtspunt voorbij Lee Vining en wandelen tot aan het meer om de tufa’s van dichtbij te bewonderen. Ulrike zakt meteen door de drassige bodem en haar schoen zit helemaal in het slijk. We moeten hier oppassen waar we onze voeten zetten! Omdat het hier heel erg warm is, houden we de wandeling kort.

Vanuit Mono Lake rijden we via de Route 395 verder naar het noorden. Na enkele kilometers nemen we de afslag naar Bodie Road. Deze baan kronkelt zich door dorre heuvels en eindigt in een laatste stuk zonder asfalt. We proberen de vele putten en stenen te ontwijken en geraken zonder problemen tot de ingang van Bodie State Historic Park. Bodie is een ‘ghost town’, een verlaten stad die ooit 10.000 inwoners telde en bekend stond om z’n goudmijn en losbandige sfeer: moord en criminaliteit was er dagelijkse kost. Het is een bijzonder gure plek, waar de wind doorheen raast en de temperatuur altijd lager ligt dan in de rest van de staat.

De gebouwen staan er nog steeds bij zoals 50 jaar geleden, toen de laatste inwoners de stad verlieten. In de huisjes kun je nog altijd het interieur van toen bewonderen: de inrichting is intact gebleven, de kookpotten staan nog op het fornuis en je kan er zelf vergeelde en geschifte siroop in een fles zien staan. Met het plan en de uitleg van de brochure die we ons bij de ingang van het park hebben aangeschaft, dolen we rond in de stad en bewonderen we de verschillende huizen, saloons, winkels, hotels etc…

De goudmijn zelf is voor de veiligheid afgesloten voor het publiek, al kun je ze wel met een gids bezoeken. Maar we vinden het op zich al leuk genoeg om hier gewoon rond te kijken. We lunchen op een houten bankje langs een van de huizen en maken gebruik van een houten composttoilet in een oud klein schuurtje op een koer, net als vroeger waarschijnlijk.

We hebben zowat elk straatje verkend als we besluiten om deze plek te verlaten en terug te keren naar Lee Vining. Van daaruit rijden we in één stuk door naar het zuiden, tot in Lone Pine. De weg lijkt eindeloos rechtdoor te gaan en we zien kilometers voor ons uit. Links en rechts van de baan worden we continu omgeven door indrukwekkende bergen.

We rijden voorbij de stad Bishop en komen na een aantal uren rijden toe in Lone Pine, onze eindbestemming van vandaag. Het is al zes uur ’s avonds, dus willen we meteen een leuke kampeerplek vinden voor het donker wordt. We nemen een kijkje op de Portagee Joe Campground, maar zijn niet overtuigd van de plekjes met weinig privacy en de ligging langs de baan onder elektriciteitspalen. We rijden dan maar verder via de Whitney Portal Road, in de hoop dat er leukere campings te vinden zijn. De weg doorheen de Alabama Hills is alvast prachtig.

Na een aantal kilometers komen we eindelijk toe aan de volgende camping, Lone Pine Campground. De camping ligt ingesloten in een kom, maar heeft een prachtig uitzicht op Mount Whitney. De beren, ratelslangen en extreme hitte moeten we er wel bij nemen. Er zijn weinig bomen, maar we vinden toch nog een plekje onder een boom in de hoop dat we de volgende dag wat schaduw hebben. We zetten we het buitenzeil alweer niet op, omdat het er niet naar uitziet dat het hoegenaamd zal regenen, integendeel. Gelukkig koelen de temperaturen wat af eenmaal de zon onder is.

Nadat we ons eten en gerief in de bear lockers hebben opgeborgen, laten we de camping achter en rijden we terug tot in Lone Pine. We eten er in The Grill, een restaurant op de hoofdweg dat door Belgen wordt uitgebaat en ons werd aangeraden door Marina en Jos. De ribbetjes stellen alvast niet teleur.

Na het eten wandelen we even door het centrum. In een hostel vragen we of er douchemogelijkheden zijn en krijgen we meteen toegang tot een grote badkamer met twee douches. Betalend weliswaar, maar dat hebben we er wel voor over. Na een goede warme douche doen we enkele inkopen in de lokale supermarkt en keren we terug naar de camping. We brengen de avond door aan het kampvuur en genieten van de heldere sterrenhemel en de volle maan die de pieken van Mount Whitney verlicht. Wanneer we in bed kruipen zien we de sterren nog steeds boven ons.