Zuidwest USA – dag 6 – Half Dome beklimming

Klik hier voor een overzicht van de reis.

Route: Yosemite NP
Afstand: 28 km te voet
Hoogteverschil: +1400m / -1400m
Activiteiten: Half Dome hike
Weer: erg warm en zonnig
Overnachting: Crane Flat Campground, Yosemite NP

Om 4h59 wordt Ulrike wakker, exact één minuut voor de wekker afgaat. Met onze petzl-lichtjes staan we op en verplichten we ons er toe om iets te ontbijten, wat zo vroeg op de dag niet zo eenvoudig is. Het is nog donker en stil wanneer we met de auto de camping verlaten. We rijden tot Yosemite Valley en parkeren de auto aan de wilderness parking, zo dicht mogelijk bij Happy Isles, het beginpunt van de hike.

De start van de wandeling gaat vlot. Het is half zeven en er is ondertussen al voldoende licht van de opkomende zon, zodat we onze zaklampen niet nodig hebben. Het pad is geasfalteerd en stijgt heel rustig aan, ideaal om op te warmen. Ondanks het vroege uur hebben we al snel te warm en doen we onze fleece uit. Na een gestage klim komen we toe aan de voet van de Vernal Fall. Op het einde van de zomer stelt de waterval niets meer voor dan een smal stroompje dat naar beneden spettert. Maar hier is een waterfonteintje dat dienst doet als laatste vulstation, want na dit punt is er geen drinkbaar water meer te vinden (tenzij je een filter gebruikt natuurlijk). We nemen een grote slok van het water en trekken verder. We zijn alleszins goed voorzien op hitte en inspanning: onze rugzakken zijn gevuld met 3 liter water elk en hopen nootjes, energierepen, fruit,…

Het rustig klimmen over een geasfalteerd pad maakt al snel plaats voor een steile bergop met hoge treden. Er lijkt geen einde te komen aan die treden: bij elke stap trekken de dijspieren tegen. Na een uitdagende klim staan we boven de Vernall fall. Dit is alvast een goede realitycheck: vandaag wordt keizwaar!

We krijgen even respijt om terug tot adem te komen tijdens een niet al te steil stuk langsheen de Emerald Pools. We zouden wel in het heldere water willen springen, maar deze plek is erg gevaarlijk om te zwemmen en bovendien hebben we helemaal geen tijd te verliezen: stoppen zit er niet in. We komen stilaan uit de ochtendlijke schaduw en genieten van het vroege zonnetje. Nu is het nog niet te warm, maar we vermoeden dat we later op de dag nog wel zullen zweten.

Plots verandert het pad terug in een stijgende zigzagweg met trapjes en dit blijft een hele tijd zo aanhouden. Een cerealreep doet gelukkig wonderen en zorgt voor de nodige energie om de top van de Nevada Falls te bereiken.

Daarna is het pad weer een hele poos minder steil. Het stenen pad verandert in een zandpad dat parallel met de Merced river loopt tot Little Yosemite Valley. De naam van deze plaats is goed gekozen: hier is een klein plateau met mooie hoge bomen en een zanderige ondergrond. Het lijkt hier zo rustig dat we hier wel een hele dag zouden kunnen spenderen. Hier is overigens een backcountry camping gelegen die vaak gebruikt wordt om de beklimming van de Half Dome te spreiden over twee dagen. Helaas hebben we dit niet voorzien in onze planning en zijn we genoodzaakt om hier op een stevig tempo door te wandelen. We willen zoveel mogelijk tijd winnen op de vlakke stukken omdat ik (Laure) nogal traag ben op de steilere stukken. We vergeten zelfs foto’s te nemen…

Op het einde van de kleine vallei staat een ranger die controleert of we een toelating hebben om de Half Dome te beklimmen. Sinds enkele jaren wordt het aantal wandelaars beperkt omdat er anders veel te veel volk zich aan de beklimming waagt en dit voor gevaarlijke situaties zorgt. Gelukkig zijn we hier op voorzien en hebben we op tijd meegedongen in de loterij voor de permits. We zijn twee van de 300 gelukkigen die voor vandaag een permit hebben bemachtigd.

Vanaf de controleplaats is het terug klimmen geblazen, al zigzaggend door een bos met oude sequoiabomen. Na een tijdje komen we toe aan een splitsing en een wegwijzer dat 2 mijl aangeeft tot de Half Dome. We zijn opgetogen dat we bijna aan de top zijn. Helaas lijken die 2 mijl wel eindeloos te duren. De zon staat ondertussen al hoog en we ontkomen niet meer aan de hitte. Plots komen we uit op een open plateau en krijgen we voor het eerst een glimps te zien van de kabels op de Half Dome. Maar daar nog voor zien we ook een loodrecht stuk dat er verradelijk steil uitziet: de Subdome. Dit hadden we niet verwacht!

We rusten even uit en eten enkele crackers met beleg. We zijn al even onderweg en zijn nog niet eens aan de helft. We rapen onze moed bijeen en beginnen aan de beklimming van de Subdome. Gelukkig valt dit beter mee dan gedacht. Er zijn brede treden voorzien die zorgen voor de nodige steun. Het is minder eng dan verwacht, maar daarom niet minder zwaar. Elke trede vergt een samenwerking van alle beenspieren en de brandende zon en hoogte zorgen voor de nodige uitputting. Maar we nemen onze tijd en wisselen telkens vijf treden af met wat puffen in de schaduw van de weinige bomen. Wanneer er plots een hevige rukwind opkomt moeten we even stoppen om ons evenwicht te behouden, maar gelukkig gaat de wind snel weer liggen en kunnen we rustig verder klimmen. Als we naar beneden kijken is het wel eng: hoe geraken we hier terug af?

Plots houden de trapjes op en moeten we met handen en voeten klauteren over het graniet. Gelukkig bieden onze schoenen veel grip! En dan staan we er eindelijk, aan de voet van de kabels die naar de top leiden. Loodrecht naar boven gaan ze, met aan beide kanten een erg steile afgrond en vooral: niet meer dan twee kabels en af en toe een houten blokje om je aan op te trekken en in leven te houden. No way dat ik daarop ga: ik ben moe en bedenk dat we ook nog helemaal terug naar beneden moeten. Ulrike durft gelukkig meer en waagt zich aan een poging tot de top. Ik blijf aan de voet van de kabels om samen met een aantal andere toeschouwers te kijken hoe de moedigsten het ervan af brengen.

Ulrike trekt een paar tuinhandschoenen aan (we hebben aan alles gedacht!) en trekt zichzelf op aan de hand van de kabels. Het gaat niet zo vlot omdat er een file ontstaan is van wachtende klimmers en afdalers die de klimmers moeten kruisen op weg naar beneden. Door het trage tempo verzuren de spieren snel. Wanneer ze halverwege de kabels is, is er plots een steiler stuk zonder houten balkje ter ondersteuning. Stel je voor dat er nu iemand loslaat en je meesleurt in z’n val naar de afgrond, brrrr! Door de verzuring van de spieren en de enge afgronden, besluit Ulrike om rechtsomkeer te maken. Het is een (te) grote uitdaging voor de armspieren en de hoogtevrees!

We blijven nog een poosje toekijken naar de sterkste en moedigste klimmers die tot boven geraken en genieten van het uitzicht dat over heel Yosemite NP reikt. Ondertussen doen een troep eekhoorntjes zich te goed aan het eten in de achtergelaten rugzakken. Het is snikheet en we smeren nog eens uitgebreid zonnecreme.

Het is ondertussen half twee, dus besluiten we om te starten aan de afdaling. De treden van de Subdome gaan erg vlot nu we de zwaartekracht met ons mee hebben. We zijn opgetogen en vliegen als het ware naar beneden. Al gauw komen we toe aan de splitsing met de wegwijzer. De ranger is van plek veranderd en vraagt nogmaals onze namen ter controle. We dalen verder al zigzaggend tot we terug aan de zandvlakte van Little Yosemite Valley toekomen. Op de heenweg leek dit een vlak stuk, maar we weten nu wel dat dit niet plat is: onze schoenen zakken bij elke stap door het zand en we voelen duidelijk dat het pad stijgt. Ons energiepeil zakt alweer in elkaar en we zijn plots erg moe. Maar we gunnen onszelf geen rust en blijven op hoog tempo doorstappen tot aan de Nevada Falls.

Boven aan de waterval nemen we nog een korte wc-pauze en eten we wat nootjes alvorens we verder trekken. Na even twijfelen, besluiten we om niet langs dezelfde weg terug te keren, maar in plaats daarvan de John Muir trail te nemen. Deze route is een aantal km langer maar daalt minder snel, waardoor we onze knieën kunnen ontzien van de vele treden op de hoofdroute. De terugweg loopt langs de overzijde van de vallei en biedt fraaie uitzichten op de Half Dome. Het pad zigzagt met regelmaat naar beneden. We kruisen veel dagtoeristen die tot aan de Nevada Falls gaan en terug. Het pad is goed aangelegd en gaat vlot. Maar de afdaling lijkt wel eindeloos te duren en alles doet pijn: voetzolen, tenen, schenen, rug, schouders,….

Eindelijk geraken we aan voet van de Vernall falls. We eten nog een kleine snack en vatten dan de laatste kilometers aan. We sleuren onszelf vooruit en drijven onze mentale en fysieke uithouding tot het uiterste. De laatste meters lijken wel kilometers te zijn. Maar dan eindelijk komen we toe aan de auto en kunnen we onze wandelschoenen uittrekken. We zijn trots dat we deze lange en stevige hike achter de kiezen hebben! Het is vijf uur dus hebben we er welgeteld tien en half uur over gedaan, niet slecht voor zo’n zware tocht!

We verwennen onszelf met een fancy burger en lamskoteletten in het Mountain Room Restaurant en rijden daarna terug naar de camping om nog wat te chillen aan het kampvuur. We maken het niet laat en kruipen moe maar voldaan in onze slaapzakken.