Duur: 4 uur
Weer: zonnig en snikheet
Kaart: geen, we gebruikten een plannetje dat we online vonden

---

Vandaag gaan we de Gorges du Verdon verkennen. Met de auto kun je je al een goed beeld vormen van deze indrukwekkende kloof, maar om de omgeving echt te leren kennen ga je best te voet. We zochten online naar een gepaste en uitdagende wandeling, en kwamen zo terecht bij de combinatie van de Sentier de l’Imbut en de Sentier Vidal.

We vertrekken zo vroeg mogelijk, om de menigte én de hitte voor te zijn. Wanneer we toekomen aan de Auberge Les Cavaliers vinden we redelijk vlot een parkeerplekje, maar we zijn zeker niet als eersten hier. We laten de auto achter en stappen even de D71 af tot het begin van de Sentier de l’Imbut. Onze rugzakken zijn gevuld met 2 liter water elk, boterhammen en een hele hoop snacks en krachtvoer: we zijn er klaar voor!

Langs het begin van het pad staan meteen al waarschuwingsborden die de toegang tot Sentier de l’Imbut en Sentier Vidal afraden wegens zeer gevaarlijk. We laten ons niet ontmoedigen en starten de afdaling in de canyon. Op een stevig tempo volgen we het pad dat zich langs de rots kronkelt en ons naar beneden voert. Het is niet de eerste keer dat we in een canyon hiken, maar toch blijft het bijzonder om te starten met de afdaling wetende dat je op het einde van de tocht het hele eind terug naar boven moet klimmen. Het pad is niet al te moeilijk, al is het een behoorlijke afdaling en moet je omwille van de (gladde) stenen en wortels soms goed oppassen waar je je voeten zet.

Na een tijdje komen we helemaal beneden in de kloof toe, aan de voet van de wondermooie Verdon. De rivier heeft haar uitgesproken lichtgroene kleur te danken aan een combinatie van micro-algen en fluor.

We volgen het pad langs de Verdon en komen vrijwel onmiddellijk aan een splitsing bij de passerelle de l’Estellier. We moeten niet aan de overkant van de rivier zijn (daar loopt het pad richting de Sentier de Martel), maar kunnen het niet laten om toch eens een kijkje te nemen vanop de brug.

We keren terug naar de voet van de brug en volgen het pad verder langs de Verdon. We blijven netjes op het pad, omdat het waterniveau van de Verdon heel abrupt kan stijgen wanneer de hogerop gelegen dammen van Castillon en Chaudanne worden opengezet.

Het pad loopt de hele tijd langs de Verdon, soms heel dicht bij het water, soms al wat hoger langs de rotsen. Het begin van het pad is niet zo moeilijk, al zijn er af en toe kabels of laddertjes om een moeilijker stukje te overbruggen. We passeren langs een reeks grotten, waarvan sommigen echt indrukwekkend groot zijn. Via een verticaal-geplaatste boomstam kun je in één van de grote grotten klauteren om het uitzicht te bewonderen. Terug op het pad geraken via diezelfde boomstam is al iets moeilijker, maar niet onmogelijk.

We volgen het – soms uitdagende- pad tot aan Le Styx, waar we even halt houden en onze boterhammen opeten op de rotsblokken langs het felgekleurde water. De temperatuur is ondertussen al flink opgelopen, maar gelukkig hebben we voldoende water op zak om voldoende te drinken.

Net wanneer ik bedenk dat het al bij al wel meevalt qua laddertjes, kabels en afgronden, blijkt dat de moeilijkste passages nog moeten komen. Gelukkig dat we niet op voorhand weten wat ons nog te wachten staat, want Ulrike zou stante pede rechtsomkeer maken. Ze heeft nogal last van hoogtevrees en heeft een hekel aan smalle paadjes langs steile afgronden. Ook al heeft ze de ‘allerengste hike ooit’ overleefd (Angels Landing in Zion NP, USA), toch blijft haar hoogtevrees elke keer weer de bovenhand nemen als het was smal en hoog wordt. Ook hier heeft ze het moeilijk, maar je kan het haar moeilijk kwalijk nemen: het pad is in de rotswand uitgehold en op enkele kabels na is er niets wat je tegenhoudt om in de Verdon te tuimelen.

Gelukkig is er niet te veel volk op het pad en kunnen we de tijd nemen om de engste passages te overmeesteren tot het terrein terug makkelijker wordt.

Na een dikke twee uur komen we aan het eindpunt van de Sentier de l’Imbut. De Sentier de l’Imbut is geen lus, dus ofwel moet je dezelfde weg helemaal terug, ofwel kun je de Vidal-uitgang nemen (Sentier Vidal). We hebben geen zin om op onze passen terug te keren, dus kiezen we voor de Sentier Vidal. Wie de Sentier de l’Imbut al een challenge vindt, moet zeker niet de Sentier Vidal nemen: dit pad gaat supersteil omhoog en is als het ware uitgehouwd in een verticale rotswand, met slechts enkele kabels om je aan vast te houden. Het eerste deel is het engste, maar ook hogerop krijg je nog te maken met ladders en kabels die enige spierkracht en durf vergen. Opgepast: eenmaal je begonnen bent is er geen weg terug want dit pad is verboden in de andere richting (naar beneden toe).

Wanneer we beneden aan de Sentier Vidal staan zien we niet goed waar het pad naartoe leidt, maar wanneer we een aantal wandelaars zien voorgaan beseffen we dat het pad gewoon langs de verticale rotswand loopt. Op een relatief traag tempo vatten we de klim uit de kloof aan, Ulrike gekweld door hoogtevrees en ikzelf gekweld door ademtekort omwille van de inspanning tijdens de eerste weken van mijn zwangerschap. Als ik achterom kijk zie ik de Verdon alsmaar kleiner worden. Ik vergeet helaas om foto’s te trekken van dit indrukwekkend stuk, bovendien lijkt het me geen pretje om de kabel los te laten om het fototoestel uit de rugzak te halen.

Na de eerste 40 hoogtemeters, is de afgrond al minder steil en het pad al wat makkelijker. Er zijn nog enkele moeilijkere passages dwars over een steenpuinhelling en met een kabel over een verticale gladde rots en een lange ladder. Maar dan bereiken we eindelijk de D71. Oef!

We steken de baan over en volgen nog een hele tijd het pad tot we een splitsing met de GR99 bereiken. Hier volgen we het brede pad naar links en doen we de hele terugweg langs een redelijk saai pad onder de vlakke zon. We zijn blij wanneer we na een dikke 4 uur toekomen aan de Auberge Les Cavaliers alwaar we genieten van een fris drankje op het terras met een mooi uitzicht.