Klik hier voor een overzicht van de reis
Route: Apgar – Many Glacier
Afstand: 112 km
Activiteiten: going to the sun road, korte wandeling
Weer: regen, regen, en kou !
Wildlife: moose en baby-moose
Overnachting: Many Glacier Campground, Glacier NP
Vandaag staan we vroeg op want er staat veel op het programma. Net op tijd voor de regen plooien we de tent op en vertrekken we voor de Going To The Sun Road. Helaas zit het weer niet mee en doen we de hele route in de regen en kou. Uitstappen proberen we te beperken want de wind snijdt en het is ijzig koud. We hadden hoge verwachtingen van deze naar het schijnt prachtige rit, maar hebben er helaas niet erg van kunnen genieten. De route zelf is nog maar één week geopend omwille van de sneeuw op het hoogste punt van de route, de Logan Pass.
Via St Mary komen we terecht in Many Glacier.
Om elven zetten we de tent op aan de Many Glacier Campground vlak aan de Swiftcurrent Inn. Onze plannen om de Iceberg Lake Trail te doen stellen we dan maar even uit tot de volgende dag. De regen gooit onze planning een beetje overhoop en we besluiten om het bezoek van morgen aan Waterton Lakes NP dan maar te annuleren om toch maar de Iceberg Lake Trail te kunnen doen en een stukje van Glacier NP te kunnen zien.
We rijden een beetje rond op zoek naar wildlife, maar vandaag zit ons niet mee en we spotten helemaal geen dieren. Uiteindelijk besluiten we een korte tocht te wagen in de regen, trekken onze regenbroek en -jas aan en kiezen voor de Appekunny Falls Trail (3 km heen en terug).
Na de korte maar natte klim naar een waterval keren we terug naar Many Glacier en warmen ons op met een goeie hete koffie aan de open haard in de imposante inkomhal van het Many Glacier Hotel. Gezelligheid troef!
Eenmaal we opgewarmd zijn keren we terug naar de camping en koken we een pittige chili con carne.
Na het eten gaan we voor de tweede keer naar een interpretive program in het amfitheater. Deze keer geen les over berensporen maar een native american speak waarbij een indiaan verhalen vertelt over de geschiedenis van de indianen en daarbij liedjes zingt. Het – voornamelijk amerikaanse- publiek zingt gretig mee met de liedjes over Naapi en de wolven van Grinnel Lake. De Indiaan sluit de avond af met een samenzang van Somewhere over the Rainbow, en ik kan het niet laten en ben helemaal gecharmeerd van het enthousiasme en de gezelligheid waarmee iedereen zonder gêne meezingt…
Na verloop van het ‘program’, wil ik mezelf geruststellen en vraag ik aan de ranger of er vaak beren gespot worden zo midden in een campground. Ik heb namelijk geen zin in een tweede slapeloze nacht met angsten voor een gebeurtenis die allicht niet vaak voorkomt: een beer in de tent. Helaas stelt de ranger me hier écht niet gerust: hij vertelt doodleuk dat er een halfuurtje geleden een beer rondzwierf op de parking van de camping. Slik!!
Nog geen twee seconden later merken we nogal wat commotie rond de parking. Ik denk meteen aan die beer, maar gelukkig blijkt de commotie niet door een beer, maar door een moose en baby moose veroorzaakt te zijn. We houden braaf afstand en genieten van het zicht van twee enorme beesten die we nooit eerder zagen.
Na deze heerlijke eerste wildlife ervaring, beginnen we aan het kampvuur. Helaas, na vijftien pogingen en vele tips en takken van de buren, gaan we tevergeefs gaan slapen zonder kampvuur. Volgende keer beter!
’s Nachts doe ik geen oog dicht. Ik hoor met zekerheid een beer snuffelen rond de tent en maak Ulrike midden in de nacht wakker. Na een tijdje besef ik dat het gesnuffel eigenlijk een snurkende man is. Ik val uiteindelijk in slaap en beloof mezelf de nacht erop niet meer in een tent te slapen.
2travelmoms 