Zuidwest USA – dag 12 – Indianen en canyons

Klik hier voor een overzicht van de reis.

Route: Monument Valley – Lake Powell
Afstand: 220 km
Activiteiten: wandelen in en boven canyons
Weer: zon en snikheet
Overnachting: Lone Rock campground, Glen Canyon NP

Deze ochtend worden we niet gewekt door een wekker, maar door de opkomende zon die op het tentzeil schijnt. Wanneer we onze tent openritsen worden we meteen verrast door een adembenemend uitzicht: de rotsen van Monument Valley zijn gehuld in een laaghangende mist en de ochtendzon zorgt voor prachtige kleuren. Dit is veruit de mooiste zonsopgang die we ooit gezien hebben.

We nemen de tijd om van het uitzicht te genieten en halen dan een meeneemkoffie in The View hotel. Wanneer we de lusvormige autorit in het park willen aanvatten blijkt dat de poort nog dicht is. Door het uurverschil (de indianen volgen de lokale tijdzone niet) zijn we in de war: we denken dat het nog een uur vroeger is. Gelukkig gaat de poort even later toch open.

We rijden als eersten over de zandweg en zetten meteen een western-playlist op met onder andere muziek van Ennio Morricone. De bombastische muziek past perfect in deze omgeving en schept een echt western-sfeertje. We genieten met volle teugen. Met een personenwagen over de zandbaan rijden is wel niet zo makkelijk en bij een eerste stop rijden we ons bijna vast in het zand. Gelukkig geraken we er uit en kunnen we verder rondrijden tussen de vreemde rotsformaties. We doen niet de volledige loop (dat durven we met deze auto niet echt), maar rijden tot aan John Ford’s Point, een uitzichtspunt midden in het park. We zijn er de eerste bezoekers en zien hoe de lokale bevolking de souvenirkraampjes klaarzetten voor de toeristen.

Vanuit John Ford’s Point rijden we terug naar de camping en plooien we de tent op. We laten Monument Valley achter ons en rijden via Kayenta door niemandsland in de richting van Page. Net voor we Page binnenrijden nemen we een zijweg naar de Lower Antelope Canyon. Aan de overkant van de hoofdbaan ligt de meer populaire Upper Canyon, maar we verkiezen de Lower Canyon omdat we lazen dat deze avontuurlijker is en minder volk lokt. Maar dat laatste blijkt precies niet te kloppen: er staan meer dan vijftig mensen in de hitte aan te schuiven voor een bezoek aan de canyon. We gaan in de rij staan en krijgen een ticketje voor het bezoek van 11h45. Er zijn twee prijzen, één voor de gewone tour en een duurdere prijs voor de fotografietour waarbij je tussen twee begeleide groepen in de canyon mag en foto’s kan nemen met statief. Wij kiezen uiteraard voor de gewone tour, die vinden we op zich al duur genoeg (iets van 30 euro per persoon). Een aziatisch koppel met enorme fototoestellen en statieven kiest na lang treuzelen voor de fotografietour en mag na enkele minuten al vertrekken naar de canyon.

Na een half uur wachten mogen ook wij met een gids de canyon in. We wandelen naar de ingang van de canyon toe en vanuit het niets zien we een smalle spleet in de rotsen verschijnen met een steile trap die naar beneden leidt. We volgen de gids die uitleg geeft over de geologie van de canyon. De groep gaat naar onze mening erg traag vooruit en werkt ons op de zenuwen, dus besluiten we voorop te gaan. Een slimme beslissing, want plots hebben we de hele canyon min of meer voor onszelf.

We nemen de tijd om rond te kijken, foto’s te trekken en te genieten van dit natuurverschijnsel zonder 50 andere mensen om ons heen. We halen zelf het aziatisch koppel in en bedenken dat het extra betalen voor een fotografietour totaal overbodig is als je je even van de groep afsplitst. Het licht dat in de canyon schijnt zorgt trouwens voor erg mooie lichtschakeringen die je met een eenvoudig fototoestel al goed kan vastleggen. Bovendien hebben we met het bezoek op de middag exact het juiste tijdstip uitgekozen voor de beste belichting in de canyon.

We wandelen op ons gemak door de smalle kloof tot aan het uiteinde van de kloof, waar we via trapjes weer tot boven geraken. Al bij al is een bezoek aan deze Antelope Canyon zeker een aanrader, al moet je er de ietwat dure inkomprijs en het vele volk wel bij nemen.

Vanuit Antelope Canyon rijden we naar Horseshoes Bend. Na een twintigtal minuten rijden hebben we door dat we de verkeerde baan hebben gekozen en moeten we rechtsomkeer doen. Dat komt er natuurlijk van als je zonder gps op roadtrip gaat! Met de kaart rijden vinden we veel leuker, maar zo verliezen we natuurlijk wel tijd als we ons van weg vergissen.

Wanneer we toekomen aan Horseshoes Bend is het snikheet. Een ranger staat aan het begin van het pad naar het uitzichtspunt om ons te waarschuwen voor de hitte en uitdrogingsgevaar. Hij controleert of we wel voldoende water bij ons hebben. Het is niet zo’n lang stuk wandelen tot het uitzichtspunt, maar het is zodanig warm dat het toch zwaar valt. De korte wandeling loont wel de moeite, want plots sta je oog in oog met een gigantische meander. De Tombeau du Géant is er niets bij.

Vervolgens rijden we via Page langs een arm van het enorme meer Lake Powell. We stoppen er even aan een uitzichtspunt en begeven ons dan naar Lone Rock Campground, een camping dat aan het meer ligt.

In feite is de camping niet meer dan een uitgestrekt strand met sanitaire voorzieningen. We rijden gewoon op het strand met de auto (wat gelukkig lukt zonder ons klem te rijden) en kiezen een plekje vlak aan het water. Een idyllisch plekje, ware het niet dat we het plekje moeten delen met een hele rij gigantische RV’s. Het is nog altijd erg warm, dus trekken we meteen onze bikini’s aan voor een duik in het water. Erg verfrissend is dat niet, want de temperatuur van het water bedraagt ongeveer 25° Celcius.

Na het zwemmen gaan we iets eten in Page. Onderweg staan we even stil door een ongeluk met een motorrijder op de brug van Glen Dam. We maken er kennis met een Vlaams koppel dat jaarlijks door deze streek reist. In Page vinden we een gezellig mexicaans restaurant, Fiesta Mexicana, en bestellen we meteen twee margarita’s. We krijgen een cocktail van een halve liter elk en beseffen plots dat één van ons nog met de auto moet rijden. Omdat we liever de “zero tolerance” respecteren, laat ik met spijt in het hart mijn cocktail staan. Maar het lekkere eten en de vriendelijke bediening maakt dat ruimschoots goed. Na het eten bezoeken we nog even de lokale Safeway (wat een keuze aan producten!) en rijden we dan in de duisternis terug over het strand tot bij onze tent.