Klik hier voor een overzicht van de reis.

Route: Narita Airport – Kyoto
Activiteiten: comfortabele treinrit naar Kyoto
Overnachting: Kyoto airbnb

Na een ietwat “uitdagende” eerste nacht in Japan, worden we wakker om 7u30. Voor ons is dit al uitslapen (sinds we mama’s zijn worden we meestal om 6u of 6u30 gewekt), maar na zo een onderbroken nacht was dit wel nodig.

Alice slaapt nog verder, wat ons de tijd geeft om ons te douchen en de valies weer in te pakken. Het oorspronkelijk plan om in de ochtend te gaan zwemmen laten we varen wegens tijdsgebrek. We maken Alice zachtjes wakker rond 8u30 en gaan op ons gemak ontbijten in het hotel. Daar krijgt Alice meteen alle aandacht van de hotelgasten en het personeel. “Kawaaaai” (Japans voor “schattig”) is een uitdrukking die we hier nog veel zullen horen!

Het ontbijtbuffet is erg uitgebreid en we proberen meteen de miso-soep en gewokte groentjes uit onder het motto “When in Japan, act like the Japanese!”. Alice eet ondertussen oatmeal, toast en bananenbrood.

Veel tijd hebben we niet tot de volgende shuttlebus vertrekt dus haasten we ons na het ontbijt terug naar de kamer. We checken uit en zijn net op tijd voor de shuttle die ons terug naar het vliegveld brengt.

In het vliegveld begeven we ons naar de JR East travel center om onze Japan Rail Passes vouchers in te ruilen voor de echte passen. Het is een erg lange file maar gelukkig mogen we meteen aan de priority balie plaatsnemen. Handig toch met een peuter op reis 🙂

We kozen bewust voor de Green rail pass, die ons onbeperkte toegang geeft tot (bijna) alle JR treinen in eerste klas. Geen overbodige luxe, vinden we (lees: minder druk, meer ruimte,…). De dame aan de balie reserveert meteen ook onze plaatsen voor de Narita Express naar Shinagawa en de Shinkansen van daaruit naar Kyoto.

In een convenient store (Kombini in het Japans) kopen we twee bentoboxen. Dé ideale lunch voor op de trein.

Zonder veel problemen vinden we de weg naar de trein die we nodig hebben. Alles is toch wel goed aangegeven in het Engels, en al een geluk want anders zouden we er echt niets van verstaan!

De Narita Airport Express trein verbaast ons al omwille van de comfortabele zetels (die je zowaar naar achter kan zetten), de duidelijke aankondigingsschermen, de supergrote en kraaknette wc met ververstafel en kinderhangstoeltje en het ultrastipte vertrek. Dit is comfortabel reizen!

Alice is ondertussen alweer moe en valt al gauw aan de borst in slaap. De treinrit duurt een klein uurtje en voor we het weten zijn we al in Shinagawa waar we moeten overstappen op de Shinkansen richting Kyoto.

Het overstappen gaat vlot al worden we wel omver geblazen door de warmte hier. Alles plakt en zelfs de wind is snikheet.

Ook de Shinkansen is erg comfortabel. Onze zetels zijn ruim. Alice past zelfs op de brede armleuning tussen ons in maar vindt het leuker om met de uitklapbare voetsteuntjes te spelen en daar op te gaan zitten.

We hebben al honger en halen dus meteen de bentoboxen boven. Een hostess komt langs en biedt ons natte doekjes aan om de handen te reiningen, heel handig!

De inhoud van de bentobox is een ontdekking op zich. Behalve rijst eten we ook lotuswortel, zoete omelet, gepekelde pompoen, pickles, gepaneerd vlees, zalm en nog een jelly-achtig iets dat we niet kennen. Alice eet met smaak mee en stopt zich vol kleefrijst, omelet en pompoen.

Na een tijdje spelen is Alice alweer moe, maar ze kan de slaap niet goed vatten. We halen de draagzak boven en wandelen op en af door de wagons tot ze slaapt. Ze wordt pas wakker wanneer we in Kyoto toekomen.

Het station van Kyoto is reusachtig groot en het duurt even vooraleer we ons kunnen orienteren. Uiteindelijk vinden we de weg naar de megastore “yodobashi camera” waar we een voorraad pampers inslaan. Van daaruit nemen we de taxi naar het Airbnb huisje dat we geboekt hebben. Ook al is het maar 1,5 km van het station gelegen, we zijn moe en hebben geen zin om dat eind met de valies te stappen. De taxi brengt ons in enkele minuten naar het huisje, in een piepklein steegje waar amper een auto in past.

We hebben een huisje geboekt met twee kamers: een tatamikamer met futonbed voor Alice, en een gewone kamer met gewoon bed voor ons. Het huisje heeft een living, keuken en badkamer en is in Japanse stijl ingericht. Een combinatie tussen comfort en authenticiteit, helemaal wat we nodig hebben!

Nadat we onze spullen een plaats hebben gegeven besluiten we op verkenning te gaan, op zoek naar avondeten en water en fruit voor de komende dagen. We stappen door de overweldigende hitte naar het station en zoeken er iets om te eten.

Zoals altijd als er teveel aanbod is en we honger hebben, zijn we besluiteloos. Alice heeft ook honger en begint te jengelen. Uiteindelijk nemen we de liften in het stationsgebouw naar de 10e verdieping: een hele verdieping vol ramen-bars. Op goed geluk kiezen we 1 van de restaurants uit. Het bestellen moet via een automaat aan de ingang. Alles staat in het japans dus kiezen we maar random op basis van de foto’s twee gerechten uit en steken ons geld in de automaat. De ticketjes geven we af aan de ober en dan nemen we plaats aan het tafeltje waar ze een kinderstoel hebben bijgeschoven.

De obers staan in hun laarzen op een rijtje te zwaaien en lachen naar Alice. Zij geniet er duidelijk van om in het middelpunt van de belangstelling te staan en is het echt aan het uithangen.

We eten elk een kom noedelsoep en gyoza, terwijl alice uit haar kinderkommetje mee-eet. Ulrike doet zoals de andere gasten en breekt een rauw ei over haar kom soep. Rondom ons wordt er gretig door de locals geslurpt, de beleefde manier om de hete noedels af te koelen door lucht mee te aspireren. We bedenken dat we de komende dagen best wat meer groentjes bestellen want van al die rijst en noedels gaan we alledrie helemaal verstopt geraken.

Na het eten stoppen we nog even op de 7e verdieping in de kinderafdeling van het warenhuis maar dat is geen al te best idee want Alice is ondertussen weer doodmoe en maakt het nogal bont. We doen enkele pogingen om ze op te vrolijken (snacks en speelgoed zijn we helaas in het huisje vergeten) in een speelhoekje in de winkel en bij de speelgoedafdeling maar het mag niet baten.

Uiteindelijk kopen we een boekje met japanse kinderliedjes dat voor de nodige afleiding zorgt (inclusief in de lift vol japanners die de kinderliedjes allemaal lijken te kennen). We doen nog snel wat inkopen in de supermarkt op de
benedenverdieping en stappen terug naar huis.

Thuisgekomen gaat Alice meteen in bed op de futon in de tatamikamer. Omdat ze dus zomaar uit bed kan en de deurklink op Japanse hoogte is gemonteerd (lees: laag), zijn we er niet helemaal gerust in (haar kamer bevindt zich net naast een steile trap) en barricaderen we haar kamer met een scherm en een stoel.

We genieten nog even van wat rust in de living en bespreken de plannen voor de volgende dag alvorens ook wij onder wol kruipen.