Klik hier voor een overzicht van de reis.

Route: Tokyo – Takao san – Tokyo
Activiteiten: hike naar de top van Takaosan
Overnachting: Airbnb Tokyo

Voor de tweede dag op rij hebben we een uitstapje gepland. Vandaag begeven we ons naar Takaosan (Mount Takao). We zijn vroeg wakker want Alice besloot om de dag om 5u30 in te zetten (*geeuw*).

Met onze JR railpass geraken we helaas niet tot het dichtsbijzijnde station Takaosanguchi, dus kiezen we voor de Keio line die daar wel stopt. Dat betekent dat we ticketjes moeten kopen. Geen gemakkelijke opdracht blijkbaar. Om te beginnen vinden we niet meteen de plek waar de Keio treinen vertrekken, blijkbaar is dat ergens aan de overkant van de straat van de JR lijnen.

Wanneer we dan de juiste plek gevonden hebben, willen we ticketjes kopen aan de balie maar de dame spreekt geen woord Engels en zelfs met mijn basis-Japans geraken we niet verder. We hebben al gemerkt dat als je hier info vraagt aan Japanners en ze kennen het antwoord niet, dat ze dan alles gaan doen om een antwoord te kunnen geven: meestal noteren ze je vraag op een papiertje en beginnen ze te bellen, halen ze een collega erbij of lopen ze uit je zicht en komen ze na enkele minuten terug met een antwoord waar je vaak niets mee bent. Vreselijk irritant als je een trein wil halen…

Uiteindelijk vinden we gewoon de ticketautomaat en kopen we zelf twee ticketjes naar Takaosanguchi. Om daar te geraken moeten we na enkele haltes overstappen maar dat lukt zonder al te veel problemen. Tijdens de overstaptijd probeert Ulrike opnieuw een vreemd drankje uit de drankautomaat. Na wat opzoekwerk blijkt het te bestaan uit water, melkpoeder en gefermenteerd melkzuur. Het is drinkbaar maar niet meteen iets dat we opnieuw zouden kopen.

Op de tweede trein zitten we ongeveer 40 min. Heel veel treinen hebben hier een “metro-configuratie”, niet super comfortabel maar gelukkig is er plek genoeg. Na wat op en neer wandelen in het treinstel valt Alice in slaap in de draagzak.

In Takaosanguchi aangekomen wandelen we even tot aan de cable car die ons al een eindje op de berg brengt. Het is warm en met een peuter van 10kg op de rug en een
baby in de buik, vinden we wel dat we mogen “valsspelen” met de kabelbaan. Trouwens op zich wel een interressant ritje, want met een hellingsgraad van 31 graden is dit blijkbaar de steilste kabelbaan van Japan.

Na aankomst halverwege op de Takao berg, stappen we via het pad nr. 4 tot aan de top. Er zijn verschillende wegen tot boven, met elk een eigen nummer: route 1 is de hoofdweg, breed en helemaal geplaveid en het drukste bewandeld. Route nr. 4, diegene die wij kozen, is een smal wandelpadje door het bos en is heel erg rustig en met veel schaduw. Alice valt al snel weer in slaap op het gewieg van onze stappen. Het is een kleine klim tot boven, op zich niet ongelofelijk zwaar.

Eenmaal aan de top is het weer drukker en warm. We kijken even naar het mooie uitzicht, maar Mount Fuji zien we helaas niet want die bevindt zich achter de wolken.

Op de terugweg nemen we de hoofdweg (route 1), en passeren we via de Yakuoin tempel. Daar eten we snel een noedelsoep, het is tenslotte al 14u. We zetten ons -bij gebrek aan een babystoel- aan een tafel op de tatamimatten, maar Alice vindt het veel te leuk om de andere tafel op de mat te bestuderen en slaagt er in om een potje met tandenstokers omver te gooien nét wanneer ons eten wordt gebracht. Resultaat: ik die één voor één de tandenstokers met de juiste kant terug in het potje probeer te krijgen terwijl Ulrike Alice in toom tracht te houden met noedels van aan de andere kant van de tafel, dit alles terwijl het personeel staat toe te kijken (we zijn nog de enige gasten). Zo één van die momenten die je niet gauw zal vergeten… Gelukkig is de noedelsoep wel erg lekker!


Na de snelle lunch bezoeken we nog even de tempel. Het is een heel “interactieve” tempel: je kan er aan een stenen rad draaien, door een stenen cirkel stappen, muziek opzetten door je hand op een plaat te houden… best wel leuk voor kinderen. Alice leeft zich alvast uit en zwaait spontaan naar de grote standbeelden van de buddha-bewakers.



Iets verderop stoppen we nog even aan het monkey park, dat op zich niet veel voorstelt maar het kost niet veel en het is wel leuk om even naar de aapjes en baby-aapjes te kijken.


Hierna is het enkel nog maar bergaf op een saai pad met een iets te steile hellingsgraad: heel lastig voor de knieën en beenspieren, en nogal onhandig want Alice is net weer in slaap gevallen op mijn rug maar als ik niet wat vooroverbuig zakt haar hoofdje altijd naar achter. Een berg voorovergebogen af stappen is niet zo handig, merk ik snel…

Bij aankomst beneden haasten we ons naar het station en hebben we meteen een trein terug naar Tokyo. Op de tweede trein letten we even niet goed op en missen we onze halte. We komen midden in de spits terecht in Shinjuku, het drukste station ter wereld. Oeps!

Gelukkig valt ook dat weer mee en kopen we ter plekke dan maar lekkere gerechtjes (kimchi, gemarineerde aubergine, kool gevuld met gehakt, yakitori,…) voor het avondeten alvorens we de Yamanote line naar Shibuya op springen. Tegen dat we thuis zijn, zijn we alweer helemaal uitgeput van de lange dag.